Ondersteboven.

Op zondagmorgen is het altijd rustig, op de weg achter het huis is weinig verkeer, heerlijk om in alle vroegte met de honden te lopen, er is altijd wel iets te zien, lopen dromen is ook fijn.

Als we terug gaan zie ik een kievit die een buizerd weg jaagt, een tweede buizerd laat zich uit een boom vallen en vliegt rustig weg met die typische buizerdroep, miauwen noemen ze het.

Er komt een derde buizerd aangevlogen, onhandig fladderend alsof ze het nog moet leren, ze landt op een veel te dunne tak, grijpt die met haar poten vast, de tak buigt door, maar de buizerd houdt vast en komt ondersteboven te hangen met haar vleugels gespreid. Ze blijft stil hangen, vader en moeder buizerd vliegen al miauwend over me heen, ik blijf er gefascineerd naar kijken, loop door en ga weer terug om te zien wat er gebeurt. Niets, de jonge buizerd verroert zich niet.

Als we er een uur later weer langskomen is de buizerd gevlogen, vliegen leer je door vallen en opstaan, net als lopen.

Peter.

Ik kocht een nieuwe naald voor de pick up, een elliptische, ik zocht eerst op epileptische maar dat is misschien beroeps deformatie.

Het klinkt prachtig, er is een verschil tussen naalden, dat ga ik niet uitleggen dat moet je horen.

Ik kom thuis, een rondje met de honden, boven heb ik nog een paar bose speakers staan, ik sleep ze naar beneden om te horen hoe ze klinken, voorzichtig de trap af.

Ik draai platen om het verschil te horen, ik hoor van alles maar wat is het verschil, iets meer bass of hoge tonen, stereo, het is de illusie van mijn gehoor.

De honden gaan slapen, goed idee.

Peter speelt de blues, zijn gitaar gilt het uit, het is even stil en dan speelt hij Apostle, God is nooit ver weg bij hem.

Iedere dag.

Ik had me voorgenomen om iedere dag weer een stukje te schrijven, goede voornemens, maar ik zit gevangen in een boek, ik ga er mee naar bed en sta er mee op, wat een heerlijk vooruitzicht dat ik een boek van meer dan achthonderd bladzijden uit kan lezen zonder op de klok te hoeven kijken of ik al weg moet naar het werk.

David Gates van de groep Bread op de draaitafel, muziek van candlelight waar ik naar luisterde op de oude buizenradio toen we op een klein kamertje woonden boven de kantine van Gebroeders van Zanten. Een matras op de vloer, twee stoelen, een koelkast waarop de radio stond en een zwartwit televisie met een beeldscherm grootte van een laptop, we waren er als de koning te rijk mee. Ik las nog een boek terwijl mijn lief alvast ging slapen, nachtrust was een onzeker gegeven, er gebeurde altijd wel iets waardoor het laat werd.

Tijd om terug te gaan naar het boek, slaap lekker.

Ledigheid.

Ledigheid is des duivels oorkussen betekent zoiets als met luie mensen loopt het niet goed af. Ik vind het heerlijk om niets te doen, voor me uit te kijken, in de zon te liggen luieren, op de motor te rijden zonder doel, gewoon mijn neus achterna, met de honden te lopen zonder dat we vooraf weten welke weg we nemen.

Een boek lezen is niet niks doen, net als naar muziek luisteren, het lijkt een zinloze bezigheid, ik lees de woorden die het verhaal maken bladzij na bladzij, het boek dat ik nu lees heeft er meer dan 800, over een maand ben ik de woorden vergeten maar het verhaal niet, de muziek klinkt door de kamer, er blijft altijd wel iets hangen in mijn herinnering waardoor ik de plaat terug kan vinden, ik vergeet muziek zelden.

Vanmorgen om kwart over acht zat ik buiten te lezen in het dikke boek, ik vergat alles om me heen, af en toe een kop koffie tot de honden er genoeg van hadden, na een ochtendwandeling krijgen ze brokken, ik kan makkelijk een halve dag zonder eten, bij dieren is dat anders, daar moet ik voor zorgen.

Lezen is ledigheid bedenk ik als ik een groot rond met de honden loop, wat voor zin heeft het om boeken te lezen waarvan je de inhoud weer vergeet, als ik lees stel ik andere dingen die meer noodzakelijk zijn uit, zo gaat het met zoveel zaken.

Uitstelgedrag, ik ga iets anders doen dan ik eigenlijk van plan was, niet omdat ik er geen zin in heb, maar morgen is er weer een dag, het komt wel.

Ik kan andere bijbelcitaten aanhalen over talent en het verspillen van tijd, ik kijk naar buiten, een kraai loopt door het maïs veld, de pony staat op rust, de honden liggen te slapen, de plaat is afgelopen en God zag dat het goed was.......

Heerlijk om een boek te lezen waarin ik verdwaal en het einde eigenlijk niet wil weten want dan is het verhaal uit.

Hetzelfde en toch anders.

Ik sta elke morgen op en dat hoop ik nog vele jaren te doen, met vaste rituelen, het stelt niet zoveel voor, douchen, tandenpoetsen, aankleden, koffie zetten, de krant lezen, voor de dieren zorgen, muziek aanzetten, in willekeurige volgorde.

Altijd hetzelfde en toch anders, elke dag is verrassend, ik zie er niet meer tegen op om te gaan werken, dat is ook elke dag het zelfde en toch anders.

Santana maakte een nieuwe plaat; Africa Speaks, ik luister naar Avicii met Tim, van Prince komt het album Originals uit. Ik luister naar alles, ooit had ik het plan om alle platen die er gemaakt zijn aan te schaffen, honderdduizenden en nog veel meer, het huis is nu al te klein met een fractie van al die Lp's, ik blijf dromen, over boeken ga ik het niet hebben, ik kan de stapels die er liggen misschien lezen als ik vroeger met pensioen ga, anders gaan ze terug naar waar ze vandaan komen, de rommelmarkt of de kringloopwinkel.

Ik kocht een drumstel van Klaas, hij had vier of vijf stellen op zolder staan, het huis werd te klein, er werd geklaagd over te veel van hetzelfde en toch anders.

Nu staat er een drumstel boven, ik oefen een beetje, ruimte in de kamer maken, drumles online, alles kan.

Niet te zien.

Als ik het pad naar mijn huis oprijd is het huis bijna niet te zien, de bomen aan weerszijden groeien naar elkaar toe, de takken hangen laag, ik kan er nog net onderdoor met mijn auto. De tuinman van de buurvrouw maakte zich al zorgen, U heeft toch een bus?

Nog even en het huis is van de andere kant ook niet meer te zien, er is weer maïs geplant, het is niet anders.

Ik word onzichtbaar voor de buitenwereld, ik trek me terug in klooster Hellum, elke dag laat ik in een geschreven bericht weten hoe het met me gaat, het liefst zou ik het calligraferen, elke dag een half uurtje oefenen in het schrijven van mooie letters is rustgevend. Ik denk aan meneer Buikema en Henk Hester, die me mijn gang lieten gaan en me stimuleerden om er mee door te gaan in een wereld waar schrijven uitsterft, het is net als motorrijden, je verleert het niet, maar je moet voorzichtig zijn in de bochten, de rondingen en de puntjes op de i.

Ik luister naar Kamasi Washington, een plaat met het gewicht van een krat bier, vier Lp's en in het midden zit verstopt nog een plaat, ik moet de hoes los snijden, vijf platen voor de prijs van één. De muziek is overweldigend, het is een nieuwe Matthaüs Passion, Heaven and Earth, de vloer beeft onder mijn stoel, gelukkig klagen de honden niet, de buren wonen te ver weg om het te horen, in klooster Hellum klinkt de mis misschien niet zoals het hoort, maar God is altijd dichtbij, Zijn Zoon luistert ernaar met de koptelefoon op en de Heilige Geest geeft Zijn zegen.

Het klinkt prachtig met een nieuwe naald in het element, maar het kan nog mooier denk ik en zoek naar een andere draaitafel op marktplaats, geld speelt geen rol.

Kamasi speelt wonderschoon, muziek om in te verdwijnen, Heaven and Earth, tevreden zijn met wat je hebt is voor mij de boodschap, ik koop allen een nieuwe naald voor de toekomst.

Ik word geen monnik maar misschien wel gelovig als ik naar deze muziek luister.

'Schrijft een mens niet......'

'Schrijft een mens niet om zichzelf en de wereld beter te begrijpen?'

Ik lees de zin in het Labyrint der geesten, het vierde deel van het Kerkhof der vergeten boeken.

Boeken worden geschreven om gelezen te worden, daarna worden ze vergeten, ze gaan naar de zolder, de schuur, oud papier, de rommelmarkt, kringloopwinkel, ze worden weggeven, een enkele keer worden ze nog eens gelezen.

Een kerkhof van vergeten boeken, waar alle boeken die geschreven zijn een plekje krijgen, we kunnen ze altijd terugvinden als we maar goed genoeg zoeken, misschien verdwalen we wel, het is de moeite waard om ze te vinden en ze te lezen.

Ik schrijf over de dag van vandaag, wat er gebeurt, ik denk na over wat ik vertel, of ik daarna mezelf en de wereld beter begrijp betwijfel ik.

De lucht is helemaal blauw, geen wolkje, de honden blaffen de wereld bij elkaar als er iemand voorbij komt, ze begrijpen niet dat het geen zin heeft, blaft een hond niet om zichzelf, van de wereld begrijpen ze niets.

Heerlijk om zo een beetje voor me uit te schrijven, het slaat nergens op, maar ik heb er plezier in.

Schoonmaak.

Ik ben blij met de twee honden Jane en Julia, ze maken me wakker met hun geblaf, als ik thuis kom word ik enthousiast verwelkomd, gaan we nu eindelijk lopen of krijgen we brokken, net hoe ik het uitleg. Ze lopen door modder, zand, springen in de sloot en nemen al die troep mee naar huis, na een regenbui schudden ze zich binnen nog eens lekker uit en gaan dan liggen, ze maken zich niet druk dat het smerig wordt, daar ben ik voor. Ik maak me daar ook niet zo druk over, wat zand op de vloer, stof in de hoeken, een paar spinnenwebben, ik kijk er over heen, ik ga zitten in mijn stoel, luister naar muziek en lees boeken.

Tot ik vanmorgen wakker werd en dacht, zo kan het niet langer, niet dat het stinkt ofzo, ik stofzuig bijna elke dag, ruim de rommel op, maar ik moet de vloer schoonmaken. Het huis beneden op de kop, alles naar buiten, de honden weten niet waar ze het moeten zoeken, ik dweil de vloer, zet de bank op een andere plek, de grote plant kan wel een tijdje buiten staan, zoveel werk is het niet. Wassen gedraaid en opgehangen.

Het is mooi weer, dan woon ik buiten, ik ben zo gelukkig met de grote tuin, ook een zootje, maar ik voel me er thuis tussen al het groen dat alle kanten op groeit.

Tussen de papieren op de grote tafel van Lo, die ik ook heb opgeruimd, vond ik het recept voor een brute stoofschotel, buiten koken in de heksenketel boven een vuurtje, ik doe het te weinig, het pruttelt, ruikt heerlijk, af en toe wat hout op het vuur, niet te hoog jongens zei onze vader. Ik heb een stoel voor hem klaar gezet en ook één voor onze moeder, we kijken naar het vuur, we drinken een biertje, dat is genoeg.

Kamasi Washington speelt de longen uit zijn lijf, de pensioenleeftijd wordt voorlopig bevroren op 66 jaar en 4 maanden, goed nieuws.