Ik ben blij met de twee honden Jane en Julia, ze maken me wakker met hun geblaf, als ik thuis kom word ik enthousiast verwelkomd, gaan we nu eindelijk lopen of krijgen we brokken, net hoe ik het uitleg. Ze lopen door modder, zand, springen in de sloot en nemen al die troep mee naar huis, na een regenbui schudden ze zich binnen nog eens lekker uit en gaan dan liggen, ze maken zich niet druk dat het smerig wordt, daar ben ik voor. Ik maak me daar ook niet zo druk over, wat zand op de vloer, stof in de hoeken, een paar spinnenwebben, ik kijk er over heen, ik ga zitten in mijn stoel, luister naar muziek en lees boeken.

Tot ik vanmorgen wakker werd en dacht, zo kan het niet langer, niet dat het stinkt ofzo, ik stofzuig bijna elke dag, ruim de rommel op, maar ik moet de vloer schoonmaken. Het huis beneden op de kop, alles naar buiten, de honden weten niet waar ze het moeten zoeken, ik dweil de vloer, zet de bank op een andere plek, de grote plant kan wel een tijdje buiten staan, zoveel werk is het niet. Wassen gedraaid en opgehangen.

Het is mooi weer, dan woon ik buiten, ik ben zo gelukkig met de grote tuin, ook een zootje, maar ik voel me er thuis tussen al het groen dat alle kanten op groeit.

Tussen de papieren op de grote tafel van Lo, die ik ook heb opgeruimd, vond ik het recept voor een brute stoofschotel, buiten koken in de heksenketel boven een vuurtje, ik doe het te weinig, het pruttelt, ruikt heerlijk, af en toe wat hout op het vuur, niet te hoog jongens zei onze vader. Ik heb een stoel voor hem klaar gezet en ook één voor onze moeder, we kijken naar het vuur, we drinken een biertje, dat is genoeg.

Kamasi Washington speelt de longen uit zijn lijf, de pensioenleeftijd wordt voorlopig bevroren op 66 jaar en 4 maanden, goed nieuws.