Henk Haasjes.
Het wordt schemerig, ik geef de pony nog wat biks, hooi, twee emmers water, dat is genoeg voor de nacht, mijn hoofd is een raar ding, er komt soms opeens iets in mijn gedachten vanuit het niets. Onderweg naar de pony kwam Henk Haasjes voorbij, Henk woonde zelfstandig in een soort aanleunwoning op het terrein van Vogelenzang, een psychiatrische instelling in Bennebroek.
Henk kwam elke dag koffiedrinken in de woonkamer naast het Praethuys, iedereen kon daar binnenlopen om zijn of haar verhaal te vertellen aan ons of andere bewoners, vaak een gezellige boel, soms wat minder, je zit daar niet voor niets.
Henk hield van muziek, ik heb wel eens eerder over hem geschreven, hij had een mooie stereotoren en veel platen waar hij graag naar zou willen luisteren, maar Henk was blind, een plaat opzetten was een probleem net als het lezen van een boek. Van mensen met een handicap wordt vaak gedacht dat ze weinig (ik schreef eerst niets) kunnen, maar dat valt 100 procent mee als je naar ze luistert. Henk vroeg me of ik zijn platen op wilde nemen op een cassettebandje, dat was voor hem een stuk makkelijker. Hij nam zijn platen mee naar de huiskamer en onder het koffiedrinken en praten zette ik zijn platen op een bandje, dat was iets, maar bandjes kan je niet lezen, maakt niet uit, zei hij, nu kan ik er naar luisteren.
Ik kreeg zijn platen, zijn Mattheüs draai ik nog elk jaar.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}