Zaterdagmorgen, beetje uitslapen, krant en koffie, ik bak ciabatta broodjes met Tom Waits op de achtergrond, het is prachtig weer, de herfst zit in de lucht. Een flinke wandeling met de honden, de zon schijnt in mijn gezicht, ik loop zestig lange tellen met mijn ogen dicht achter de beestjes aan, er gebeurt niets. Aardappelen, bieten en maïs staan nog op het land, hele stukken zijn al omgeploegd, de honden trekken me mee, er ligt een half weggevreten karkas van een meeuw in de slootkant, lekker, verderop ligt een dode eend.

In de bocht van de weg staat een bankje, ik ga er op zitten niet omdat ik moe ben, maar omdat het daar staat, de honden gaan in het gras liggen. In de krant las ik; mijn schoonmoeder liep tot achter in de zeventig naar het dorp om boodschappen te doen. Toen die afstand wat te groot werd, schreef ze een brief naar de gemeente om halverwege een bankje te laten plaatsen. Dat kwam er.

Ik zit in de zon, hoor de wind, veel auto's rijden voorbij, een fietser die niet terug groet, ik hoef niets, ik heb de tijd aan mezelf, niemand vertelt me wat ik moet doen (hoewel dat af en toe wel nodig is). Wie doet me wat?

Ik ga verder, lopen gaat vanzelf, ik hoef er niet bij na te denken, wat een geluk.

Langs de provinciale weg ligt een doodgereden ree, een akelig gezicht, maar een feestmaal voor veel dieren, het krioelt van de maden. We hadden het afgelopen zondag al gemeld, woensdag nog een keer, dode dieren zijn niet belangrijk.