Ons Moedertje is oud, in een ziekenhuisbed ziet ze er zo veel ouder uit dan vorige week, ik schrik een beetje, niet heel erg want ik weet wat ziekte kan doen met een mens, het overrompelt je, je kan er niets tegen beginnen, het overkomt je, daarna ben je overgeleverd aan de zorg van anderen.

I can stand a little rain, I can stand a little pain, I can stand a little sorrow, I can stand it till tomorrow, I can stand a little love, I made it before ,I can make it some more.

Ik loop met de honden door het land, de aardappels zijn gerooid, de bieten ook, zwarte grond onder mijn voeten, donkere wolken boven mijn hoofd, tegen harde wind in, een leven trekt voorbij in mijn hoofd, het leven van mijn moeder, wat weet ik er van, hoe goed ken ik haar? Achterop de fiets bij mijn moeder, dwars door de stad naar ons nieuwe huis, een wereldreis voor een jongetje van zes, meer weet ik er niet van, een nieuwe school waar ik anders moest leren schrijven. Een huis vol broers en zussen, moeder en vader, hoe was het mogelijk denk ik, toen was het niet anders, we waren samen, net als nu, daarna uitgevlogen om het leven te ontdekken, ieder op zijn/haar eigen manier.

Mijn moeder stuurde me brieven toen ik mijn eigen weg ging, brieven vol met liefde, die ik niet begreep, ik wist het beter dacht ik toen, zinnen vol geloof waar ik genoeg van had, ik wilde zelf de wereld ontdekken, het leven, de liefde, alle wegen die verboden waren ben ik in gegaan, maar wat ben ik er wijzer door geworden ? Ik weet het niet, onze moeder was er altijd voor ons, een kus. Haar eigen leven was niet zo gemakkelijk , daar zei ze niet zo veel over, ouders die haar gebruikten in het huishouden terwijl ze zelf verder wilde leren maar zich schikte in haar bestaan, een dominante man met wie het niet altijd prettig was om mee samen te leven. Een leven waar ze een beetje over heeft verteld de afgelopen jaren, openhartig op haar manier.

You are so beautifull, moedertje.