Roy Buchanan speelt the Messiah will come again.

Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat de Amerikaanse bluesrocker Roy Buchanan overleed. Hij was een fenomenaal gitarist, maar tot op de dag van vandaag is Buchanan een grote onbekende gebleven. Ook na zijn zeer tragische dood (hoogstwaarschijnlijk zelfmoord) trad er geen ‘Vincent van Gogh-effect’ op. Fans bleven fans, maar niet iedere moderne bluesliefhebber uit de 21eeeuw zal iets van Buchanan tussen de cd’s van Bonamassa en Clapton in hebben staan. Je moet er maar net op gewezen worden en als niemand dat doet…

Hoe dat komt is eigenlijk nog altijd een raadsel, maar wel weten wedat er destijds genoeg ondernomen is om deze getalenteerde man onder de aandacht te brengen. Zo werd er in 1971 een documentaire uitgezonden op de zender PBS, waarvan een deel op YouTube te vinden is onder de geuzennaam ‘The Greatest Unknown Guitarist In The World.’ Muzikanten herkenden zijn genie direct. Niemand minder dan John Lennon was een bewonderaar van deze gitarist en in een ander universum was Buchanan misschien wel ingegaan op de uitnodiging van een Brits bandje dat zich nog altijd The Rolling Stones noemt en onlangs nog op Glastonbury optrad. Maar Roy wilde altijd zichzelf blijven en zijn eigen plan kunnen trekken. Tja, daar kreeg hij pas laat echt de kans voor. Voor zijn album When A Guitar Plays The Blues had hij gelukkig alle artistieke vrijheid, want daar ging het hem om. Door zijn eigengereidheid is hij misschien bewust aan het grote publiek voorbijgegaan.

Roy is nu al een kwart eeuw niet meer aanwezig in het gewone aardse bestaan en een dergelijke man wordt in de bluesscene nog altijd zeer gemist. Hij was een unieke robuuste verschijning, droeg vaak een soort zeemanspet en had een stoere baard. Er is in het verleden vrij veel over hem geschreven en als je eenmaal zijn naam bent tegengekomen, vergeet je die niet zomaar. Maar waar Jimi Hendrix en Gary Moore nog dagelijks op de radio te horen zijn, moet Buchanan het hebben van puristen die zijn platen gericht bestellen. Zo verspreidt zijn muziek zich nog altijd traag en via kleine communicatiekanalen, zoals lijstjes die bluesliefhebbers onderling opstellen en doorgeven. Eén zo’n lijstje is afgebeeld in een editie (november 2002) van muziekblad Aloha. Het is de bluesrock top-10 van toenmalig hoofdredacteur Tjerk Lammers naar aanleiding van een briefschrijver die zijn bluescollectie wil uitbreiden. En u raadt het al: Roy Buchanan staat op nummer één. Want via lijstjes kun je iemand uit de vergetelheid trekken en plaats je bij voorkeur een underdog boven een gevestigde naam.

We zijn bijna elf jaar verder. Aloha is inmiddels geëvolueerd tot Lust For Life. Maar Buchanan is nog altijd een underdog wat betreft naamsbekendheid en populariteit. Gelukkig zijn er nog aardig wat hondstrouwe volgelingen (ben je eenmaal fan, dan ben je ook meteen diehardfan) die zijn platen draaien en op deze manier het vuur dat in zijn muziek zit blijven aanwakkeren. Zijn dwingende gitaarspel in Soul Dressing klinkt ook anno 2013 nog altijd fantastisch en hordes nieuwe generaties gitaristen hebben aan Roys interpretatie van Down By The River nog altijd een onuitputtelijke bron van studiemateriaal. Zonder sentimenteel te willen doen met kaarsjes branden willen we vandaag bij Classic Rock Mag absoluut even stilstaan bij de dieptrieste dood van deze de op 14 augustus 1988 pas 48-jarige geweldenaar. Dat doen we door even keihard Buchanans meesterlijke vertolking van Turn To Stone (Joe Walsh) te draaien. Maar er is zoveel moois, dus een andere prachtsong mag ook, als uw en onze buren het maar horen. Laten we er meteen maar een traditie van maken door 14 augustus voortaan om te dopen tot Roy Buchanan-dag.

Thomas Spiekerman

1. 1. 

      6:38