Vannacht werd ik wakker net voor vier uur, ik hoorde de kerkklok slaan, daarna kon ik niet meer slapen, ik kreeg het spaans benauwd van alles wat ik nog moet opruimen, een kast, een zolder vol spullen, er lijkt geen beginnen aan, een heel huis is aan renovatie toe. Ik kon de slaap niet meer vatten, hoe meer ik mijn best deed hoe wakkerder ik werd, toch hield ik hardnekkig mijn ogen dicht in een poging mijn nachtrust te vervolgen, vijf uur, zes, zeven hoorde ik de kerkklok slaan, dochter julia stond op, ging naar beneden, daarna werd het rustig in mijn hoofd, ik hoorde haar niet vertrekken, om half tien werd ik moe wakker. Wat maak ik me druk dacht ik even later, een kop koffie en het laatste stuk appeltaart naast me, de wereld draait gewoon door, de zon komt weer op, ik zet de pony in de wei, mis de hond als ik beneden kom en naar buiten ga, het leven gaat onverbiddelijk door, ook als ik er geen zin in heb. In een soort slaaptoestand heb ik geen vat op wat er in mijn hoofd gebeurt, dromen en gedachten vechten om aandacht, maar ik wil slapen, ik zie mensen die allang dood zijn, hoor ze praten tegen me in een omgeving waar we ooit zijn geweest zijn samen met geliefden van nu, het is een chaos die ik niet kan beheersen, het overkomt me, een overval in de nacht in het donker, dan lijkt alles erger dan overdag als het licht is. Dozen vol met foto's worden weggebracht om uit zocht en gesorteerd te worden, zakken vol met oude kleren gaan naar het leger des heils, oud papier, rommel gaat in de container of in die van de buren als er ruimte is. Als de zon schijnt ziet alles er mooier uit en kan ik de wereld weer aan, alleen jammer dat ik moet opruimen, ik was liever gaan wandelen, het liefst met een lieve hond.