Mad dog.
Vanmiddag had ik een uurtje pauze, ik heb de vw bus geparkeerd in de schaduw ergens op een buitenweggetje, de ramen open, net als de schuifdeur, de passagiersstoel omgedraaid en verder lezen over Joe Cocker. Vanavond kwam ik thuis, eerst even praten over de hond remie, die moeilijk liep, de dierenarts constateerde een verrekte of gescheurde kruisband van de linkerpoot of knie, een spuit, medicijnen, daarna op youtube naar Joe gekeken, live, alles is te zien. Ik schaam me er niet voor, Joe was er toen ik jong was, 1969, with a little help from my friends, mijn eerste single-tje, meer nog dan the Doors is Joe een graadmeter van mijn leven. Een jaar later ging ik met Joop, John en Tineke, het personeel van de schoolbar de Kelder, naar Hemmes in Groningen om de plaat Mad dogs and Englishmen te kopen, eerst durfde ik niet, verlegen, maar terug naar de winkel, Roel was er ook, om de plaat te kopen, die ik nog steeds heb en draai, misschien morgen, nu is het laat, vroeg op, het leven valt niet mee, nog twee dagen en dan uitrusten op de motor. Joe zag ik eind jaren zeventig optreden in de slechtste periode van zijn leven, daarna nog vaak, altijd goed, steeds beter, Joe is alive op youtube.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}