Vanmorgen werd er zachtjes op de achterdeur geklopt, de voordeur wordt zelden gebruikt, er stonden twee meisje van een jaar of tien, precies hetzelfde gekleed; slippers, korte, afgeknipte spijkerbroek, een t-shirt met een hondenkop waaronder Ollie stond en allebei dezelfde rugzak. Meneer, vroegen ze, mogen we uw hond uitlaten? Ik had de meisjes nog nooit gezien, maar zij hadden de hond wel gezien en het leek ze wel aardig om de hond, hoe heet ie?, uit te laten, misschien om er iets mee te verdienen. Ze hadden het ook al aan andere mensen gevraagd, die hadden grote honden, te sterk voor hun, dat kon niet. Ik zei dat ik de hond altijd zelf uitliet (om er vanaf te zijn), het leek me niet zo'n goed idee om twee wildvreemde meisjes met de hond te laten wandelen, het is een eigenzinnig beestje dat ze waarschijnlijk alle kanten optrektnaar waar iets bijzonders te ruiken is. Mogen we de hond even aaien?, dat is geen probleem, helemaal niet voor de hond die wel van aandacht houdt. Na tien minuten vroegen ze of ik nog huizen wist waar andere honden woonden, die ze misschien zouden kunnen uitlaten. Aan de andere kant van de Hoofdweg, maar daar waren ze ook al geweest zonder succes. Heb je onze honden wel eens gehoord, vroeg het kleinste meisje. Ik wist niet waar ze woonden, in het oude doktershuis, nu opvanghuis, het meisje vertelde dat ze de volgende week gaat verhuizen, daarna namen ze afscheid.

De hond staat flink in de belangstelling, gisteren kwam er een klein meisje aangefietst dat hier blijkbaar pas in de straat woont, ik ken haar niet van gezicht, ze vroeg of ze de hond mocht aaien en hoe die heette. Vervolgens bleef ze de hond roepen, die moest gaan zitten, luisteren, enzovoort, de hond zat aan een lang touw anders was ze weg geweest. Het meisje ging weg om te gaan eten, maar daarna kom ik terug, zei ze. De hond vond het allemaal best.