Ik heb de documentaire nog niet gezien, na twee weken vrij, thuis, weg met de oude camper, weer volop aan het werk, de was moet nog worden opgevouwen, het gras gemaaid, koken, broodbakken, de dieren willen voer en aandacht. Vanmorgen om kwart voor zes stond ik onder de douche, gisteravond laat thuis, nog even zitten, een plaatje draaien, opeens is het half twee, weer een korte nacht, het is niet anders, er is weinig tijd om televisie te kijken.

Jonge solldaten worden naar Vietnam gestuurd om te vechten, kijk naar films als the Deerhunter, Apocolypse Now, Full Metal Jackett, Platoon zijn de bekendste, documentaires, foto's, boeken, er is zoveel over bekend, de eerste oorlog die live op de televisie was te zien. De vraag is of ik dat wil zien, de verschrikkingen van de strijd, de spanning die ondragelijk lijkt wordt bestreden met drank en drugs, de beelden van het geweld raak je nooit meer kwijt. Hoe ga je daar mee om, niet zeuren zeggen veel mensen die het niet hebben meegemaakt, maar zo eenvoudig is het niet. Oorlog lijkt een avontuur met onbekende afloop, vooraf weet je niet wat je te wachten staat, de dood voor ogen, gewond,verminkt, voor het leven getekend door het geweld, geestelijk kan je nog zo sterk zijn, in je dromen komt de oorlog weer tot leven, de slaap wordt een verschrikking die je wakker houd. Je kan er over praten, tenminste een poging wagen met een psycholoog/psychiater, dat heet therapy, maar dat is duur of je koopt elke dag een tray-tje bier bij de aldi, veel goedkoper en je slaapt als een blok zonder dromen, maar dat lost niets op. Wat is wijsheid?

NO MORE WAR, war is over if you want it! Een illusie of niet?