Bloeiende narcissen.
Ik ben niet zo handig met het schrijven van verhalen, de tekst lukt nog wel, maar als ik op een verkeerde knop of toets druk is alles opeens weg, nu ook weer, het maakt niet uit, ik begin gewoon weer van voren af aan. Oefening baat kunst zegt het gezegde, ik probeer het op nieuw. We wandelen naar het theater om er liedjes te zingen en naar een verhaal te luisteren, onderweg zien we dat de narcissen bloeien , niet één maar wel tien, geen sneeuwklokjes, het is nog lang geen lente, de wereld op zijn kop. Ik zou zo zeggen, iedereen altijd met de auto naar het werk en met de auto boodschappen doen, zet de fiets in de schuur, daar is geen toekomst meer voor, hoe meer we auto rijden hoe warmer het wordt, heerlijk. Het strandje bij het Schildmeer is een serieuze concurent voor de Canarische eilanden, nu nog de hotels aan de rand van het strand. Even dacht ik dat de tekst weer was verdwenen. Joe zingt zijn longen uit zijn lijf, met een nieuwe naald is het net of ik naast hem sta zo mooi, vroeger is nu en omgekeerd, het verleden is de toekomst, de toekomst doet er niet toe, want we weten niet hoe die er uit ziet. Elke dag is een verrassing en zo moet het blijven.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}