Gisteravond bracht ik de pony nog wat hooi in het schemerdonker, de hond mee aan de riem, want ze ruikt overal egeltjes en katten en gaat er dan als een speer vandoor. Ik liet de lijn even los om het hooi over de omheining te gooien, dat had ik beter niet kunnen doen, toen ik de hond mee wilde nemen, was ze weg. Waar moest ik zoeken, geen idee tot ik haar hoorde blaffen in het maisveld, waarschijnlijk had ze een egeltje gevonden, dat is dan wat ze doet, laten zien en vooral horen wie de baas is. Meestal geeft ze het na verloop van tijd op, het gaat vervelen om tegen zo'n stekelbeest de longen uit je lijf te blaffen terwijl ze doodstil blijft zitten, geen lol aan. Nu was ze na een halfuur nog niet terug, ik liep mopperend het ruiterpad op en neer, roepen, fluiten, schreeuwen, lief, vriendelijk afgewisseld door boos gescheld, maar dat hielp ook niet. Inmiddels was het donker geworden, een zaklamp gehaald om beter te kunnen zien, wat hebt u grote ogen grootmoeder, maar ik had geen flauw idee waar ik moest zoeken, toen ik opeens een klagelijk gepiep hoorde uit het maisveld, de verloren hond. Gelukkig staat de mais in keurige rijen met daartussen genoeg loopruimte, heen en weer door het veld en ergens in het midden vond ik de zielige hond, haar riem zat om een stengel, ze kon niet weg, van het egeltje was geen spoor te bekennen, die is lachend verder gelopen. Samen met de hond een weg uit het veld gezocht, het is net een doolhof in het donker, ik kwam heel ergens anders uit dan ik had gedacht, verdwalen in een maisveld. Vanavond heb ik riem vastgehouden om een herhaling te voorkomen, het egeltje kwamen we tegen bij het trappetje van de veranda, ze werd begroet door een vrolijk geblaf, ze kennen elkaar zo langzamerhand.