Lopen om te leven.
Ik heb net de documentaire gezien overJan Knippenberg, hardloper, die van Hoek van Holland naar Stockholm liep, 2 marathons per dag. Op het einde zag je de laatste keer dat hij liep, ik kan nog zo doorgaan, zei hij, mager, hij stierf aan longkanker, nooit gerookt, JONG. Muziek van the Doors, the Band, jaren zeventig, het leven was onbekommerd, ik deed maar wat, op de motor met Jolle naar Frankrijk, liftend door Engeland, werken tot je er bij neer viel en dan ook nog 's avonds naar de kroeg, 's morgens stijf van de spierpijn opstaan, pas na de eerste pauze om half tien werd het iets beter, hardlopen deden we pas later. Trainen voor een marathon hoe doe je dat, we wisten nergens van, elke loop liepen we op wedstrijdsnelheid, zo hard we konden, tien, twintig, dertig kilometer, van te voren legden we drinken klaar op bepaalde punten, maar eigenlijk hadden we daar geen tijd voor, lopen, doorlopen, zo hard als we konden. Pas later ontdekte Jolle trainings schema's en dat soort dingen, interval, duurlopen niet te snel. Nu zijn mijn benen stijf en stram, een zere knie speelt de laatste tijd op, misschien moet ik er toch eens naar laten kijken, soms heb ik er maanden geen last van, zo sukkel ik door, hardlopen doe ik niet meer, maar de beleving zit nog in mijn hoofd.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}