Dinsdag komen mijn zoon Jelmer en zijn kinderen bij mij eten. Misschien een vaste gewoonte in de toekomst, voorlopig als het zo uitkomt. Ik ben er alvast mee bezig. De afgelopen week zag ik in de winkel biologische kippen te koop, kippen die buiten hebben gelopen (waarschijnlijk voor de uitbraak van de vogelgriep), alle ruimte hebben gehad, er langer over gedaan hebben om te groeien, dus het mag wel een keertje dacht ik. Aan de andere kant heb ik een dochter die al jaren geen vlees eet, maar als anderen dat wel doen heeft ze daar volgens mij geen moeite mee. Door haar ben ik trouwens veel minder vlees gaan eten, ik heb me er een beetje in verdiept toen ze nog thuis woonde en die eet gewoonte heb ik toen ze op kamers ging wonen voortgezet. Kip met rijst en appelmoes, een bijna ideaal menu voor kinderen, dacht ik zo. De kip gaart in de pan, toch maar het oude kookboek, dat mijn moeder ook gebruikte, er bij gepakt en gelezen hoe het moet. Dit kookboek vond ik jaren geleden in een kringloop winkel, het kwam me bekend voor, het kookboek van mijn moeder. Tegenwoordig is het gewoon om een rij kookboeken, bakboeken uit alle landen te hebben, mijn moeder had alleen dit kookboek, volgens mij. Ik herken de gerechten die ze klaarmaakte klaarmaakte, custardvla, haagse bluf, stamppotten, zelfs de mokkataart, die ik vaak voor mijn verjaardag vroeg, staat er in en ik heb die taart zelf ook al een keer gemaakt, heerlijk. Misschien dit jaar weer. Koken is een prettige bezigheid, vooral als er mensen komen eten.