Ik begin aan de donkere dagen te wennen, de houtkachel aan, lampen uit kaarsjes aan, ik zit te lezen in mijn stoel, de tweede symphonie van Brahms op (lp) flink hard. Ik begin er plezier in te krijgen, buiten kan ik niets meer doen, een gedwongen verblijf binnen en ik maak er het beste van. "Hij voelde zich zo verbazingwekkend goed dat hij bijna bang voor de dood begon te worden." Wat een prachtige zin uit het boek 'De honderd jarige die uit het raam klom en verdween', geleend van mijn zus lang geleden en nu pas aan het lezen. Het boek gaat binnenkort terug en dan ga ik de film, gedownload, bekijken. Vandaag bijscholing over denken en beelden, de kunst van het leven. Wel mooi, maar ik heb altijd moeite om in een grote groep mijn verhaal te vertellen en ik heb ook niet het idee dat iemand daar op zit te wachten. Een afsluitende documentaire van Cherry Duyns over Mischa Mengelberg, jazz pianist en dement, was ontroerend, warm, menselijk, hoopvol en troostrijk in zijn eenvoud. Als je Mischa hebt zien en horen spelen, samen met zijn orkest of met Han Bennink (drums, speelt sinds 1959 samen met Mischa) of met anderen, alleen, de piano viel hij aan, of je het mooi vond of niet, fascinerend. De weg terug is liefdevol vast gelegd door Cherry Duyns, de zorg, liefde en aandacht van de leden van het orkest voor hem op de tournee naar Londen is warm en trekt hem soms weer even in de muziek waar hij altijd voor heeft geleefd. Zijn laatste optreden denken ze. De dood is onverbiddelijk, af en toe heb ik het er moeilijk mee, maar nu ik voel me buitengewoon goed, geen zorgen gelukkig en anders klim ik uit het raam en verdwijn in mijn camper, die dan wel klaar is. Nu nog een koffer met geld.