Citaat uit de laatste zomergasten. Sam Dillemans, schilder, kwam voorbij, kunstenaar ben je helemaal, zonder compromissen, halve kunstenaars zijn er al genoeg. Ben ik dat, een halve kunstenaar? Of misschien geen kunstenaar? Ik kan natuurlijk als argument (van het niet maken van tekeningen, schilderijen, lino's) aanvoeren, dat ik het te druk heb met andere dingen, zoals werk, dat vreet tijd, een groot huis met een grote tuin, heerlijk om te wonen, maar wel veel onderhoud en dat soort dingen. Maar, een grote maar, het heeft vooral te maken met bevlogenheid en discipline om elke dag aan het werk te gaan en vooral aan het werk te blijven met verf, potlood, het maakt niet uit wat, om uit te beelden, te laten zien, hoe de wereld er uit ziet, mijn wereld. Zwart-wit als een lino, een schets met oost indische inkt, de essentie van een gezicht in een portret met een paar lijnen of vlekken. Meer is het niet, maar ik kom er niet toe om die portretten te maken, ze zitten in mijn hoofd, mijn handen willen wel, ik geef ze geen kans. Papier en verf en inkt verstop ik in een kast, verweg, soms kom ik ze tegen en voel ik me schuldig. Dan denk ik, morgen, maar het is vandaag en nu moet het gebeuren, maar ik stel het uit, er is altijd wel iets anders te doen. Een zwerver verdwaalt niet, ik wel, in mijn eigen doolhof van uitvluchten, excuses voor mijn nietsdoen, dat nergens toe leidt, maar ik vind het nu wel prettig en geniet er van.