Moeite.

Vanmorgen had ik er moeite mee om naar het werk te gaan, het ligt niet aan het werk, de bewoners of de collega's, ik had er gewoon geen zin, dat is al heel lang geleden.

Ik liep met de honden het grote rond, voorzichtig brak de zon door, toen kwam ook de zin weer terug, zo eenvoudig is het soms.

Art brut.

Het werk (tekeningen en schilderijen) van gevangenen en psychiatrisch patiënten schokte de kunstelite in Parijs zeventig jaar geleden.

Nu is er een tentoonstelling van deze "rauwe kunst" in het outsider art museum, in de hermitage Amsterdam, tot en met 25 augustus.

Een hond met liefdesverdriet.

Mijn naam is Morgen is een prachtig boek, ik aarzel om het uit te lezen, een hond met liefdesverdriet, ik bedenk van alles om niet verder te hoeven lezen, ik ga wandelen met de honden, twee keer in het donker, ik draai prachtige platen.

Ik haal brieven van zolder uit 1974/75, voor het eerst sinds die tijd lees ik terug wat we elkaar hebben geschreven, de enveloppen zijn versiert met prachtig gekleurde bloemen.

Misschien moet ik er niet over schrijven maar mijn naam is Morgen brengt het verdriet terug waar het hoort, van uit mijn hart in alle openheid, verder is er niets.

Morgen is er weer een dag, altijd weer, soms ga ik slapen met de gedachte, als ik nou eens niet meer wakker word?, wat dan, dat is niet zo erg, ik merk het toch niet.

Ik stel het nog even uit, minstens een jaar of twintig, voorlopig.

Spijbelen.

Donderdag spijbelen leerlingen om te gaan protesteren voor een strenger klimaatbeleid, prima om zo je stem te laten horen als je nog niet mag stemmen, misschien worden ouderen nu eens wakker en gaan ze meedoen.

Of is het gewoon een dagje vrij van school, de minister van onderwijs vindt dat het niet kan, gewoon doen denk ik dan, er mag wel wat meer geprotesteerd worden door jongeren tegen allerlei misstanden op scholen in de maatschappij, betrokkenheid.

Misschien kunnen de leerlingen van lagere scholen één dag in de week gaan protesteren tegen van alles en nog wat, dat scheelt weer in het leraren tekort.

Vanaf vandaag.

Na vijf jaar is er vanaf vandaag af en toe geen verhaaltje, niet schrikken.

Elke dag.

Elke dag kijk ik wel even naar de foto van onze moeder die op haar rouwkaart stond, na haar 90ste verjaardag gaat ze naar huis, draait zich om en groet ons (zo lijkt het).

Ze lacht als een jong meisje, blij, vol van leven, onze mooie moeder.

Buiten koken.

Als je alleen woont moet je oppassen dat het koken er niet bij in schiet, iets makkelijks ligt voor de hand, een Strammer Max (uitsmijter), een pizza uit de supermarkt, even iets laten bezorgen, junkfood. Ik probeer steeds iets nieuws uit, kook voor twee of drie dagen tegelijk, er kunnen altijd onverwacht  mensen langs komen, geen probleem, er is altijd genoeg eten. Vanavond maak ik me er makkelijk van af, de airfryer wordt getest op bitterballen, de eerste portie is heerlijk, heet, bruin en smakelijk, dat smaakt naar meer. Morgen maak ik een quiche met prei, paprika en veel kaas, misschien spekjes.

Mijn motorbroers komen kaarten in maart, wat zal ik ze voorzetten? Het voorjaar komt er aan, buiten koken boven een vuurtje lijkt me een goed idee, in een heksenketel, wat het wordt blijft een verrassing.

Rondje lopen.

Nog een rondje lopen met de honden in het donker, daarna ga ik slapen.