Art Carnivale.
Dit weekeinde vond het jaarlijkse festival Art Carnivale plaats aan de oever van het Schildmeer. Voor iedereen was er wel iets te beleven, prachtig en mooi weer.
Vandaag heb ik even genoeg geschreven, ook nog een toespraak voor een trouwfeest.
Een zware steen.
Vandaag hebben we de steen weer op het graf van onze (groot)ouders gezet, een zwaar ding, nauwelijks te tillen, die ik nog samen met onze moeder heb uitgezocht ergens in Drenthe toen onze vader was overleden. Nu liggen ze daar samen, we halen het onkruid weg, lopen heen en weer over de plek waar de kisten zijn begraven, maken er voorzichtig grapjes over, de dood is dichtbij. We kopen nieuwe steentjes en een paar kleurige dahlia planten om alles te herstellen zoals onze moeder dat graag wilde, het plaatje wordt er met dubbelzijdig tape (Lo) en kit opgeplakt.
Mishima: 'De manier waarop we in het leven staan, krijgt zin doordat we de herinnering aan een bepaald ogenblik koesteren en ons best doen om dat ogenblik eeuwig te laten duren....'
Lofzang op belangeloosheid uit Gilles: 'Hoe minder zijn leven een doel had, hoe meer zin het kreeg.'
Twee hondjes.
Uit het boek Zes maanden in de Siberische wouden:
Als twee hondjes je elke morgen enthousiast opwachten, heb je 's nachts al voorpret. De trouw van een hond krijg je cadeau, je hoeft er niets voor te doen. Hij is al blij met een bot. Honden? Je laat ze buiten slapen, je behandelt ze als karrenpaarden, je blaft ze af, je geeft ze de resten van je eten en af en toe een hengst in hun ribben. Elke schop wordt met gekwijl beantwoord. Nu begrijp ik waarom de mensen van de hond hun beste vriend hebben gemaakt: het is een arm beest dat voor zijn volgzaamheid niet hoeft te worden beloond. Een schepsel dat dus volmaakt past bij wat de mens in staat is om te geven.
We spelen op het strand. Ik gooi ze het hertenbot toe dat Ajka ergens heeft opgedoken. Onvermoeibaar komen ze het steeds weer bij mij terugbrengen. Ze zouden kunnen doorgaan tot ze er bij neervallen. Deze meesters leren me dat je moet leven in het hier en nu, dat is het enige wat ertoe doet. De grootste fout die wij mensen hebben begaan, is dat we het enthousiasme zijn kwijtgeraakt waarmee de hond telkens hetzelfde bot terugbrengt. Om gelukkig te zijn moeten we tientallen voorwerpen om ons heen vergaren, het een nog exclusiever dan het ander. 'Dit moet je hebben!' dringen de reclames ons op. De hond heeft dit probleem van alsmaar meer willen perfect opgelost.
Joe zingt.
Ik pak een plaat uit de kast, Joe Cocker live in LA.
Zijn stem schuurt, krast, hees, een dwarsfluit speelt een solo, daarna een orgel hammond b3 Chris Stainton , guitar, prachtig, 1972. St. James Infirmary.
Mooier kan het bijna niet, ik was 18, net van school, ik wist niet wat ik moest doen, kunstacademie.
Een opleiding die leek op het geloof in een kerk, docenten voelden zich goden met de wijsheid in pacht, ze vochten voor hun eigen parochie , hun inkomen was belangrijker dan wat ze maakten als 'kunstenaar', niet allemaal natuurlijk.
Als het even anders was gelopen was ik nu een beroemde kunstenaar zonder levenservaring en met veel geld.
Broer Lo is een vakman, een ambachtsman, samen iets maken lijkt me mooi.
Niet morgen maar nu.
Minder werken is één van de prettigste dingen van de laatste jaren, meer tijd voor mezelf, quality time zeggen ze, maak ervan wat je wilt. Tijd voor mezelf heb ik altijd al gehad, gepakt zou ik moeten zeggen, dat ging ten koste van iets anders, aandacht en zorg voor mijn geliefden, misschien is dat niet helemaal waar, maar ik heb een gekleurde bril op.
Niet morgen maar nu betekent niet uitstellen wat je vandaag kan doen, je moet het nu nu beleven, morgen kan het te laat zijn. Dat heeft ook iets gehaastst, het moet nu gebeuren anders is het te laat, live life to the max.
Ik weet dat je het niet zo bedoelt, ik overdrijf, nu is niet mijn sterkste kant, morgen kan het ook nog wel, ik pak een boek in plaats van de serre te schilderen, het gras kan volgende week wel, ik ga met de honden wandelen, ik teken portretten die ik wil afdrukken maar daarna luister ik eerst naar de nieuwe platen.
Niet morgen maar nu geeft me tijd om stil te staan bij mijn leven, werken is noodzaak, maar het zou eigenlijk een bijzaak ik in mijn leven moeten zijn, het vergt zoveel tijd die ik nergens anders aan kan besteden. Het is mooi dat ik in mijn werk tijd heb om elke dag stil te staan bij nu, morgen telt niet, dat is zo ver weg voor iedereen, dat vergeet ik vaak.
Niet morgen maar nu, dat is een keuze maken wat je wilt gaan doen, terwijl ik het eigenlijk liever van het moment laat afhangen, ik zie wel, niet te veel van tevoren plannen, vrijblijvend, van de hak op de tak, misschien is dat wel het ultieme niet morgen maar nu.
Droog en dorst.
Het is al weken mooi weer, ik krijg er dorst van, meestal drink ik water, maar een koud biertje is ook wel lekker.
Ik lees een reisboek van Sylvain Tesson, zes maanden in de siberische wouden, het is min 30 graden.
'Hoe minder we praten, hoe ouder we worden, zegt Joera. Sasja laat een jerrycan met 5 liter bier bij me achter. 's Avonds drink ik er langzaam twee op. Het bier of de moker, de drank van de armen. Bier is een kalmeringsmiddel; het verdooft je gedachten en strijkt elke neiging tot opstandigheid glad. Totalitaire staten blussen sociale branden met de bierspuit. Nietzsche haatte dit piskleurige vocht omdat het 'de geest van logheid' voedde.'
Workum.
Vandaag op en neer naar Workum, heerlijk buiten gegeten, beetje wijzer geworden over een te houden toespraak.
In Workum staat het Jopie Huisman Museum, prachtig. Jopie zei dat Workum het paradijs voor hem is, zie documentaire:
Hetgeen niet is kan niet geteld worden | 1979