Als ik het pad naar mijn huis oprijd is het huis bijna niet te zien, de bomen aan weerszijden groeien naar elkaar toe, de takken hangen laag, ik kan er nog net onderdoor met mijn auto. De tuinman van de buurvrouw maakte zich al zorgen, U heeft toch een bus?

Nog even en het huis is van de andere kant ook niet meer te zien, er is weer maïs geplant, het is niet anders.

Ik word onzichtbaar voor de buitenwereld, ik trek me terug in klooster Hellum, elke dag laat ik in een geschreven bericht weten hoe het met me gaat, het liefst zou ik het calligraferen, elke dag een half uurtje oefenen in het schrijven van mooie letters is rustgevend. Ik denk aan meneer Buikema en Henk Hester, die me mijn gang lieten gaan en me stimuleerden om er mee door te gaan in een wereld waar schrijven uitsterft, het is net als motorrijden, je verleert het niet, maar je moet voorzichtig zijn in de bochten, de rondingen en de puntjes op de i.

Ik luister naar Kamasi Washington, een plaat met het gewicht van een krat bier, vier Lp's en in het midden zit verstopt nog een plaat, ik moet de hoes los snijden, vijf platen voor de prijs van één. De muziek is overweldigend, het is een nieuwe Matthaüs Passion, Heaven and Earth, de vloer beeft onder mijn stoel, gelukkig klagen de honden niet, de buren wonen te ver weg om het te horen, in klooster Hellum klinkt de mis misschien niet zoals het hoort, maar God is altijd dichtbij, Zijn Zoon luistert ernaar met de koptelefoon op en de Heilige Geest geeft Zijn zegen.

Het klinkt prachtig met een nieuwe naald in het element, maar het kan nog mooier denk ik en zoek naar een andere draaitafel op marktplaats, geld speelt geen rol.

Kamasi speelt wonderschoon, muziek om in te verdwijnen, Heaven and Earth, tevreden zijn met wat je hebt is voor mij de boodschap, ik koop allen een nieuwe naald voor de toekomst.

Ik word geen monnik maar misschien wel gelovig als ik naar deze muziek luister.