Ik zit in de serre met mijn voeten op het bankje dat ik gemaakt heb met een kussen uit de vouwwagen van onze ouders, ik ben lui, Hawkwind speelt de liveplaat Space Ritual uit 1973. Ik kijk naar mijn voeten, ze hebben me overal naar toegebracht, ze hebben me altijd gedragen, ik heb basketbal gespeeld, marathons gelopen, mijn voeten lieten me niet in de steek, ze zijn sterk, niet zo mooi, een kapotte nagel omdat de pony erop heeft gestaan, twee kromme tenen, gebroken tijdens het voetballen, het herstelt vanzelf zei mijn moeder, daar vallen we de huisarts niet mee lastig.

Het litteken op mijn linkervoet is bijna niet meer te zien, ik kreeg er een pan kokend water over heen toen we kampeerden met de padvinders in Duitsland. We waren een primitieve groep, we kookten op een houtvuur, we maakten een soort tafel van houten balken, de verbindingen met touw, spijkers waren uit den boze, daarop plaggen van gras met zand, aan twee kanten stenen waartussen het vuur gestookt werd, de pannen stonden op een ijzeren rooster. De handvaten waren te heet om aangepakt te kunnen worden, met twee man haalden we de pan van het rooster, door de handvaten staken we een houten stok om onze handen niet te verbranden, zo tilden we de pan van het vuur, dat ging altijd goed tot een stok brak en ik de kokende inhoud van de pan over mijn voet kreeg.

Ik was zo bijdehand om mijn voet in de waterzak te stoppen, een doodzonde want voor water moesten we naar de boer, een eind lopen.

Er was niet veel te zien, de voet was een beetje rood, de leiding, jongens van een jaar of achttien, zeiden dat er niets aan de hand was.

s Nachts kon ik niet slapen van de pijn, de volgende morgen zag ik een blaar vanaf van tenen tot mijn enkel, gevuld met vocht, niemand wist wat te doen, ik liep met mijn voet bloot rond, alles ging gewoon verder, het kamp werd opgebouwd, ik hielp mee. Iemand was niet zo handig en liet een balk op mijn voet vallen, het vocht liep er uit, de blaar was verdwenen, het vel hing erbij, het zag er niet best uit. De leiding wist niet wat te doen, een verbandje, een sok erover en weer meedoen, ook een hike van twee dagen liep ik mee op klompen, mijn schoenen paste ik niet.

Gisteren waren we naar een optreden van Mumford and Sons, prachtig, alleen het einde kwam voor iedereen als een verrassing, geen toegift, dat blijft hangen, we zijn misschien verwend.

Van kleine zaaltjes naar groter, heel veel groter en het grootst, een band wordt een bedrijf met veel mensen in dienst, alles heeft zijn grens, maar wie bepaalt waar die ligt.