Als me iets dwars zit stop ik het weg, tenminste dat probeer ik, niemand hoeft er iets van te weten, ik kom er zelf wel uit, zo ging het bijna altijd, tot vorige week.

In januari ben ik op een andere groep (verstandelijk gehandicapte bewoners) gaan werken, er was crisis, op mij kunnen ze altijd een beroep doen, ik zeg nooit nee. Het werk is niet zoveel anders dan op vorige groepen, misschien ben ik veranderd, het is niet zwaarder of lichter, het programma is duidelijk, is geen ruimte om er van af te wijken, de bewoners zijn gebaat bij de regelmaat. Ik niet, ik mis de ruimte om het anders te doen, ik kijk eerst naar de mens dan pas naar de regel, het ging wringen in mezelf maar dat schuif ik opzij, ik kan alles, mij lukt het wel en dat is ook zo met het verstand, maar dat is niet mijn sterkste kant, mijn hart kwam in opstand.

Als mijn verstand mijn leven gaat bepalen is er iets mis, ik ga door alsof er niets aan de hand is, maar ik voel me rot, vreemd dat elke dag naar het werk vooraf zwaar wordt, ik kan het niet veranderen in mijn hoofd ook al valt het allemaal wel mee, maak ik mezelf wijs.

Ondertussen volg ik het nieuws over de pensioenbesprekingen op de voet, wordt de pensioenleeftijd 66 jaar?, dan ik al bijna stoppen met werken. Ik ga minder werken, niet omdat het te zwaar is maar ik heb er geen zin meer in. Een teken aan de wand.

Ik praat erover met zoon Jelmer, die zegt eenvoudig waarom vertel je het niet gewoon op je werk, daar heb ik nog nooit over gedacht.

Praten over wat me dwars zit valt niet mee, maar het maakt het wel een stuk lichter.

Dinsdag zijn we naar een prachtige uitvoering van de Matthaüs Passion in Nicolai kerk van Appingedam geweest, drie uur op een harde kerkbank met kussen was het waard, nu draai ik Jesus Christ Superstar op Goede Vrijdag.

Het verhaal dat God zijn Zoon naar de wereld stuurde om ons te redden, hij stierf aan het kruis, is prachtig , onvoorstelbaar om zo te lijden, lees het verhaal of kijk naar de Passion, luister naar de muziek.

Ik ben nog niet zo ver dat ik met mijn problemen naar God ga, het is wel heel fijn dat ik er over durf te praten en dat er naar me geluisterd wordt.

God heeft geluisterd, we hebben gepraat, er is weer ruimte in me.

Ik heb twee maanden met de honden gelopen, dagelijks urenlang om mijn hoofd leeg te maken, ik zag weinig van de omgeving, vreemd hoe dat werkt in een hoofd.

Opeens is het lente, ook in mezelf, nou even iets anders denk ik, morgen een verhaal over de tuin, het huis. Ik ben weer wakker.