Midden in de nacht ging de hemel open, engelen zongen, herders luisterden verwonderd naar hun lied, een kind is geboren, dat is een wonder, altijd weer.

Midden in de nacht luister ik naar muziek, ik ben niet moe, the Undertones zingen over Teenage Kicks, Dr. Feelgood maakt slaap overbodig.

Midden in de nacht is de dood soms dichtbij, hij staat te lachen in de tuin, ik liep hem net voorbij toen ik de honden uitliet, ik ren niet weg zoals de tuinman naar Ispahaan, maar vraag hem binnen voor biertje, hij bedankt beleeft, hij heeft nog meer te doen vannacht.

Ik zit in de stoel van Herman, ik drink een biertje met hem en mijn vader in gedachten, ik knijp in mijn wang, mijn neus, alles is er nog, huid, spieren, botten, alles, vreemd dat het langzaam vergaat als ik er niet meer ben, tot stof zult gij wederkeren.

Midden in de nacht klinkt de muziek op haar mooist, Fleetwood Mac met Peter Green, Danny Kirwan, Jeremy Spencer, John McVie and Mick Fleetwood live in concert, zoveel beter als de latere Fleetwood Mac van Go your own Way.

Midden in de nacht denk ik na over 50 jaar geleden, mijn eerste fiets die mijn vader voor me maakte, misschien niet helemaal wat ik er van verwachtte maar hij stond er wel op mijn verjaardag of op een andere dag, ik weet het niet meer precies.

Midden in de nacht wordt het tijd om te gaan slapen, thank you zegt Peter.

Op het dressoir van mijn ouders brandt een kaarsje bij de foto van mijn moeder, altijd als ik thuis ben.

Oh Well.