Sneeuw.
Vanmorgen was het wit, het sneeuwde, in het donker was het licht, net als de zwarte honden in de sneeuw, ik had geen zaklantaarn nodig om het pad te zien. De sneeuw knerpte onder mijn schoenen, dat geluid hoor ik niet zo vaak meer, ik geniet er van, ik denk aan de winters in de jaren zestig toen het in november kouder werd en er veel sneeuw viel, ijsbloemen op de ramen van mijn onverwarmde slaapkamer. Een winter duurde langer dan de winter, er kwam geen einde aan in mijn beleving, net zo als de zomervakantie eindeloos lang leek.
Vanavond heb ik kokostaart gebakken naar een recept waarvan ik dacht dat mijn moeder het ook gebruikte maar de taart smaakt toch anders, wel lekker, er mist iets, waarschijnlijk is het mijn moeder die ik mis.
Gisteravond ben ik begonnen in het boek Sneeuw van Orhan Pamuk, dat is dan wel weer toevallig, ik pakte het zomaar uit een stapel boeken waarvan er hier veel liggen, opruimen en wegdoen denk ik soms, maar ik voel me zo thuis tussen al die rommel hier in huis.
Morgen is de sneeuw verdwenen.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}