Een golf van ontevredenheid spoelt over Europa in gele hesjes, terecht als je echt niet meer kan rondkomen en de prijzen blijven stijgen, terecht als rijke mensen zich nog meer verrijken, terecht om tegen de ongelijkheid in de wereld te protesteren.

Geweld om je gelijk te krijgen is een ander verhaal, maar ik heb makkelijk praten, ik zit in mijn luie stoel voor de warme kachel te luisteren naar the blues van Gary Moore, ik voel me rijk en ben bereid die rijkdom te delen met anderen, niet dat ik er op zit te wachten dat er opeens mensen voor mijn deur staan om geld te vragen voor een goed doel of zichzelf, dat wil ik graag zelf bepalen, hoewel ik makkelijk over te halen ben met een goed verhaal.

Er is ook nog altijd de vergelijking met mensen die het echt slecht hebben, net genoeg hebben om in leven te blijven, maar (misschien) gaat die vergelijking mank, we leven in heel verschillende werelden. In het rijke westen is de levensstandaard hoog en we zijn niet bereid om een stapje terug te doen, in de "arme" landen is een stapje vooruit bijna onmogelijk tenzij wij uit het "rijke" westen daarvoor zorgen, dat heet solidariteit.

Voor die solidariteit werd vroeger gedemonstreerd om te proberen de armoede de wereld uit te helpen, niet in gele hesjes, maar uit om de wereld te veranderen in een wereld waarin iedereen gelijke kansen heeft.

Dan komt de vraag, wat zijn gelijke kansen?

We komen er hier al niet uit, we betalen teveel voor zorg en onderwijs, daar begint de ongelijkheid, mensen zijn ontevreden, gaan de straat op om te protesteren maar er wordt niet naar ze geluisterd. Er wordt al over een revolutie in Europa gesproken, de ontevredenheid breidt zich snel uit.

Het is een vicieuze cirkel, gelukkig speelt Gary zijn blues.