Gruwelijk.
Ik ben vroeg beneden, maak een kop koffie, blader door de krant, ik zie een gruwelijke foto van een slachtoffer van het geweld in Jemen, in het donker zet ik de pony buiten en loop ik het rond met de honden, ik blijf de foto zien. Ik geef de honden brokken, maak nog een kop koffie, ik lees het verhaal bij de foto van een man in een rolstoel zonder armen en benen, een zonnebril op, hij is blind. Hij raakte zwaargewond toen hij een mijn probeerde te ruimen.
Ik lees een boek over het Syrië van een paar jaar geleden, "De dood is een zware klus", twee broers en een zus brengen het lichaam van hun vader naar geboortedorp waar hij begraven wil worden bij zijn zus, het was zijn laatste wens. Het is een reis met veel oponthoud, wachten, steekpenningen, angst en geweld, de jongste zoon vertelt het verhaal van zijn vader, de familie en van zichzelf, het gaat ook over liefde. In een busje, dwars door het door oorlog geteisterde Syrië, met het lichaam van hun vader achterin. Ze passeren sluipschutters, checkpoints, milities, langs de weg liggen talloze lijken die uit angst niét begraven worden. Ze komen ook veel saamhorigheid, gastvrijheid en medemenselijkheid tegen.
Oorlog lijkt altijd ver weg, Damascus is hier 4000 kilometer vandaan, de weg die we in 2014 reden naar de Noordkaap was ongeveer net zo lang, oorlog en de gruwelijke gevolgen ervan zijn dichterbij dan je denkt.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}