Zondagmorgen, ik steek de houtkachel aan, het wordt heerlijk warm, als ik de gordijnen opendoe begint de pony te hinniken, ze staat weer in de stal en wil naar buiten, maar liever iets te eten. De honden worden gekamd, de klitten verwijderd, we lopen een rond Hellum-Siddeburen-Hellum, ongeveer 10 kilometer, het gaat ongemerkt in het prachtige weer. Thuis maak ik Latte Macchiato, ik ben lui, een dutje op de bank.

Ik ben geabonneerd op een boeken iets van een goed doel, elk kwartaal komt er een boek, literatuur, thriller, foto of kookboek. Ik ben begonnen in een boek over het Syrië van vandaag, twee broer en een zus brengen het lichaam van hun dode vader naar zijn geboortedorp om daar begraven te worden, het is zijn laatste wens. Ze moeten Damascus uit, overal controles, beschietingen, iedereen is omkoopbaar tot ze moeten stoppen en worden in de gevangenis gezet, hun vader blijkt te worden gezocht, de dode vader wordt gearresteerd, de gekte ten top, denk ik, maar wat is er gek in een oorlog die niemand snapt? De papieren moeten kloppen!

Ik vind een brief in de bus over mijn slimme (energie) meter voor binnenkomende stroom, over terug geleverde stroom is niets bekend, hoe kan dat? Of ik wil melden hoe dat mogelijk is en sinds wanneer, alles moet geregistreerd worden, dan klopt het weer. Ik doe wat er van me gevraagd word. Op het werk is het al net zo, alles moet worden gemeld, opgeschreven, geregistreerd, er is een vuistdikke map met protocollen, het dreigt een absurde wereld te worden, wij hebben geluk, wij zijn vrij in woord en daad, maar ook daaraan begin ik te twijfelen sinds volwassenen elkaar over een kinderfeest de huid volschelden, zelfs geweld gebruiken om hun argumenten kracht bij te zetten, het is te gek voor woorden.