Iedereen wordt elk jaar één jaar ouder, dat heet een verjaardag, je verjaart op die dag, het wordt gevierd, uitbundig als je jong bent, misschien iets minder als je ouder wordt of helemaal niet als je er geen zin in hebt.

Bij een verjaardag hoort een cadeau, jaren geleden hebben we afgesproken elkaar geen cadeaus meer te geven, maar dat is een beetje kaal, een bloemetje, iets kleins, het is de aandacht voor iemand, nadenken over wat iemand zou willen krijgen dat is een verjaardag, een beetje aandacht voor de jarige.

Samen naar een concert vind ik een mooi cadeau, ik probeer te bedenken waar de jarige naar toe zou willen gaan of waar ik graag naar toe zou willen gaan met de jarige.

Ramblin' Roots in Utrecht, we lopen de trappen op naar de zalen waar het festival is, we komen binnen bij J.W.Roy, een ontroerend concert, het gaat over het leven en de liefde, ik kijk naar broer Lo en Karin, bij een gitaarsolo krijg ik tranen in mijn ogen, niemand ziet het gelukkig, het is nog te vroeg voor een biertje.

Karin heeft appeltaart gebakken en lasagne gemaakt, we worden verwend, we vertellen over onszelf, hoe het gaat, familie, als we terug gaan naar de Roots luisteren we naar Ad Vanderveen, prachtig, met een mooie zangeres, een blinde pianist en een bassist zingt hij over zijn leven, the american dream die niet uitgekomen is, zijn idolen, opgroeien in Nederland en Canada, we gaan weg voordat het optreden is afgelopen.

We gaan naar Steve, Steve Forbert, zijn eerste plaat Alive on Arrival uit 1978 kocht ik in 1978, het is een lp die ik nog steeds vaak draai. We komen de zaal binnen terwijl hij een nummer van die plaat zingt, hij speelt veel songs van die eerste plaat, alleen met gitaar en mondharmonica. Er is een nieuwe plaat, The Magic Tree, anekdotes tussen de nummers door, hij oogt breekbaar, hij zingt met een stem die ziek is geweest, de harmonica klinkt zwak.

Wat een prachtig optreden was het denk ik als we terugrijden naar huis, ik was teleurgesteld door de zachte stem waarmee hij zijn nummers zong, het kwam vanuit zijn tenen, ik miste de snerpende harmonica, maar wat een zanger om zich zo kwetsbaar te laten zien dacht ik, al veertig jaar draai ik zijn platen.

Toen we met de lift naar beneden gingen om naar een volgend optreden te gaan, stapten Steve en zijn begeleider in, we saw your concert, hij was op weg om cd s, boeken enzo te signeren, geen platen.

Lo en ik baalden dat we zijn eerste plaat niet mee hadden genomen voor een handtekening.

The White Buffalo speelde alle zorgen weg, een meisje vroeg voor haar verjaardag een nummer dat later voor haar gespeeld werd, we stonden boven in, hoger kon niet, het was prachtig. Thanks you guys !!, love you, riep ze.