Na een late dienst zorg ik eerst voor de dieren, de honden uitlaten, gelijk bij het paard langs, nu het donker is neem ik een zaklantaarn mee, een bak eten voor de honden en dan ga ik zitten.

Ik zet een plaat op, lees gedichten, recepten van oma, kijk op de kaart waar we vrijdag heen rijden op de motorfiets. Ik trek me terug in de stoel van mijn vader om tot rust te komen, ik laat de drukte van de dag bezinken in gepeins over vroeger en nu, gezichten komen voorbij, vergeten en opeens zie ik ze weer voor me, helder, veertig jaar later en ze zijn niets veranderd, mijn geheugen speelt een spel met me.

Ik schreef brieven naar mijn geliefde in Londen, 10, 15, 20 kantjes tekst met tekeningen, het duurde weken voor ik een brief terug kreeg, elke dag keek ik bij de post.

Op een zondag in april belde haar moeder met de mededeling dat ze verdronken was, de rijnboot waarop ze werkte was s nachts in brand gevlogen en gezonken, tragisch.

Op de dag dat ze begraven werd kreeg ik mijn brieven terug, ze liggen samen met de brieven van haar in een doos op zolder, ik heb er nooit meer naar om gekeken, laat staan dat ik ze gelezen heb.

Haar laatste brief kreeg ik op de maandag nadat ik wist dat ze overleden was, net zoals de andere brieven was de envelop vrolijk gekleurd.

Ik moest erop eens aan denken, liefdesbrieven op zolder, wat moet ik ermee. Ik zal ze deze winter naar beneden halen, misschien lezen en dan de kachel in.

Mijn verleden achtervolgt me voorzichtig, ouder worden brengt een huis vol herinneringen met zich mee, heel langzaam ruim ik ze op met de verhalen die ik schrijf.