Twee hondjes.
Uit het boek Zes maanden in de Siberische wouden:
Als twee hondjes je elke morgen enthousiast opwachten, heb je 's nachts al voorpret. De trouw van een hond krijg je cadeau, je hoeft er niets voor te doen. Hij is al blij met een bot. Honden? Je laat ze buiten slapen, je behandelt ze als karrenpaarden, je blaft ze af, je geeft ze de resten van je eten en af en toe een hengst in hun ribben. Elke schop wordt met gekwijl beantwoord. Nu begrijp ik waarom de mensen van de hond hun beste vriend hebben gemaakt: het is een arm beest dat voor zijn volgzaamheid niet hoeft te worden beloond. Een schepsel dat dus volmaakt past bij wat de mens in staat is om te geven.
We spelen op het strand. Ik gooi ze het hertenbot toe dat Ajka ergens heeft opgedoken. Onvermoeibaar komen ze het steeds weer bij mij terugbrengen. Ze zouden kunnen doorgaan tot ze er bij neervallen. Deze meesters leren me dat je moet leven in het hier en nu, dat is het enige wat ertoe doet. De grootste fout die wij mensen hebben begaan, is dat we het enthousiasme zijn kwijtgeraakt waarmee de hond telkens hetzelfde bot terugbrengt. Om gelukkig te zijn moeten we tientallen voorwerpen om ons heen vergaren, het een nog exclusiever dan het ander. 'Dit moet je hebben!' dringen de reclames ons op. De hond heeft dit probleem van alsmaar meer willen perfect opgelost.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}