Ik zit buiten te lezen, de zon verdwijnt achter de bomen, de honden liggen te slapen in de tuin, ik heb vandaag gedaan wat ik me vanmorgen had voorgenomen, meer niet. Altijd is er meer in mijn hoofd, om moe van te worden, je leeft teveel in je eigen wereld kreeg ik te horen en dat is ook zo, het is niet anders.

Of kan ik nog veranderen, wil ik nog veranderen, ik ben geen baas over mijn hoofd, gedachten, ideeën, fantasieën komen op de raarste momenten, meestal ongelegen.

Mijn hele leven hoor ik al dat ik zo goed op mezelf kan zijn, maar misschien wil ik dat helemaal niet, is het iets dat ik mezelf heb aangeleerd of een manier van overleven?

Vragen die een antwoord verdienen, ik kijk naar boven, het raam is verrot, er vliegt een duif langs, ik maak me niet druk over wanneer de kozijnen worden vervangen, zolang ik muziek kan spelen is het goed en een boek, altijd lezen tot ik er gek van word.

Uit Sylvain Tesson, Zes maanden in de Siberische wouden:

Het is een luxe om op jezelf te leven in een wereld waarin nabuurschap het grootste probleem gaat worden. In Irkoetsk hoorde ik dat een Franse schrijfster een lijvige roman had geplubliceerd met de titel Ensemble, c'est tout. Samen ben je minder alleen. Dat is niet niks. Met iemand samen zijn is zelfs het moeilijkste wat er is. Volgens mij brengen we er ook niet veel van terecht. Dieren en planten gaan op een evenwichtige manier met elkaar om. In harmonie vertrappen ze elkaar, doden ze elkaar en planten ze zich voort. Ze zijn goed op elkaar afgestemd. Bij de mensen staat de prefontale cortex een vredige co-existentie in de weg. Wij harmoniëren niet.

Ik zit te eten aan de tafel van Lo, muziek op van Nynke Laverman, zo mooi, tranen komen zomaar, het maakt niet uit, niemand ziet het.

Hoe te fertellen

Fan it libben yn dyn arms

Zingt Nynke.