De honden blaffen beneden, ik ben net wakker, het is nog vroeg, opstaan! We lopen het ochtendrondje, even de poten strekken, langs de pony, zij krijgen een bak met brokken en ik pak de krant en een kop koffie.

Het is prachtig weer, zon met een lekker windje, we gaan op weg naar het Schildmeer langs het Haansvaartje, we zijn meestal de enigen die er lopen, vogels zie ik niet maar ik hoor ze wel. Als de honden iets ruiken gaan ze hun neus achterna, ze trekken mijn arm bijna uit de kom, als ik ze nu loslaat dan zie ik ze (voorlopig) niet terug, misschien vergis ik me, ik hoor het woord 'vertrouwen' . Waar zouden ze zelf voor kiezen, een zwervend bestaan en maar zien wat je te eten krijgt of een geregeld leven aan de riem met elke dag op de zelfde tijd een bak brokken? Ik weet het niet, het is een vraag die ik mezelf ook weleens stel, ik loop ook aan een riem van regels en verplichtingen, boodschappen doe ik in de winkel, wel zo makkelijk. We lopen langs een veld met een gewas waar we de naam niet van wisten toen we er vorige week langs liepen, boer Arend vertelde dat het koolzaad is, de vrouwelijke planten, de mannelijke worden na de bloei weggemaaid, ze hebben dan geen nut meer, er vliegen honderden witte vlinders. Een fazant vliegt vlak voor ons op, iedereen schrikt, even verder duikt hond Jane in de slootkant, een vogel vliegt op, ze heeft een vogeltje in haar bek, dood, het overleven zit er nog steeds in bij de zwerfhondjes, je weet nooit wanneer je weer iets te eten krijgt. We slaan een zandpad in, droog, stoffig en mul, hond Julia gaat in het warme zand liggen, bijt op haar voorpoot, ik trek er een doorntje uit, we kunnen verder. Een banaan die warm en zacht geworden is in mijn achterzak, smaakt heerlijk. Aan het einde van het zandpad gaan we door een hek over een sloot rechtsaf, waar in het voorjaar een prachtig weggetje was , daar staat het gras nu een meter hoog met brandnetels, distels en bramen, ik baan me een weg door de wildernis met de honden op mijn hielen, ze hebben er weinig zin in. De kortste weg is niet altijd de snelste, ik moet op tijd terug zijn, vanmiddag werken, dit schiet niet op, terug gaan heeft ook weinig zin als ik al halverwege ben, doorlopen. Als we bij een sloot komen gaan de honden het water in om te drinken, lekker fris. Op de terugweg bedenk ik prachtige zinnen die ik even later weer vergeten ben, het geeft niet, misschien komen ze terug als ik thuis ben om ze op te schrijven.

We hebben meer dan twee uur gelopen, zwerven is iets anders, weggaan, maar zien waar je terecht komt en niet weten wanneer je weer naar huis gaat.

Freedom is just another word of nothing left to lose, zingt Janis, dat liedje zit de hele terugweg in mijn hoofd.