Vandaag zijn we naar Duitsland gegaan, naar de plek waar onze ouders jarenlang met veel plezier hebben gekampeerd in hun eenvoudige vouwwagen. Veel is er niet veranderd, alles blijft hetzelfde, alleen de weg er naar toe veranderde door omleidingen. Het plekje waar onze ouders stonden is dicht gegroeid net als de meeste paden door het bos, als je het weet kan je de weg nog vinden. De kampvuurkuil, de pomp, de hudo, het grasveld voor de Hase, alles is er nog, als ik op een bankje onder de grote boom zit, zie onze ouders het paadje af komen om ons te begroeten, dat is veranderd, ze zijn er niet meer.

We zijn hier zovaak samen geweest, onuitwisbaar in mijn herinnering, als ik mijn ogen dicht doe zie ik de vouwwagen staan met onze ouders ernaast in hun luie stoel, die tig keren gemaakt is met touwtjes en een nieuwe zitting, zonde om iets weg te doen waar je lekker in zit en je hebt wat te doen in de weken dat je er bent.

Herinneringen aan familie en vrienden die hier graag kwamen, altijd welkom waren, ze konden blijven eten, slapen, het maakte niet uit, er werd altijd plaats gemaakt of er werd een stoel mij geschoven, soms werd er later op gemopperd, maar nooit lang.

Ik ben veranderd en ook weer niet, in mijn hoofd blijf ik dezelfde, blij dat ik daar nog rond kan lopen, mijn verhalen vertellen, de herinneringen delen.

De honden vonden hier prima in het bos, even de Hase in om af te koelen.

Veel is er niet veranderd.