Op de zaterdagavond van het familie weekeinde wordt er altijd iets georganiseerd, een spel, een quiz, het maakt niet uit, de winnaars krijgen de beker en de opdracht om iets voor volgend jaar te bedenken.

Dit jaar begonnen we eigenlijk te laat met iets te verzinnen, een appje van zoon Jelmer zette me aan het denken, ik was net een appeltaart aan het maken, iets met taarten versieren zoals de taarten van Abel, met een verhaal erbij. Alle winnaars van vorig jaar vonden het een goed plan, het idee kreeg vorm, het vergde niet veel voorbereiding, als thema kozen we "sprookjes", met in ons achterhoofd onze ouders, sprookjes werden voorgelezen of gedraaid op cassettebandjes in de vouw wagen in Duitsland.

Ingrediënten werden gekocht zodat iedereen zich uit kon leven om het bedachte sprookje vorm te geven in zoetigheid. Het enthousiasme vond ik buitengewoon, alle vijf teams begonnen vol overgave aan de opdracht, samenwerken met familieleden die je niet zo goed kent was geen probleem, er werd gelachen, serieus gewerkt aan een taart en een verhaal dat er bij paste.

De vier leden van de jury, het vijfde lid moest werken, hadden een moeilijke taak, er moest beoordeeld worden op originaliteit, vormgeving en de presentatie met het verhaal.

Alle vijf taarten waren prachtig, net als de verhalen, hier het eerste verhaal, in willekeurige volgorde,

Er was eens....

Ergens in Italië stond een heel groot kasteel. Het landschap was betoverenden de zon scheen elke dag. Alle mensen daar waren gelukkig. Alles was goed, maar diep in het kasteel woonde een eenzame jonkvrouw. Haar naam was Sarah,

Op haar naam rustte een vloek (kan alleen verbroken worden door een kus). Totdat ze geen man kon vinden, moest ze elke morgen kraaien als een Haan, kukeleku, kukeleku.

Vroeg in de morgen was er een jonge edelman, genaamd Jelmerius Hielemans, omdat het mooi weer was maakte hij een ritje op zijn schimmel genaamd V40. Het waren dikke maatjes, maar hij miste toch iets in zijn leven.

Tijdens het rijden zag hij opeens een hart en daarna nog één en nog één, het leek wel een pad. Hij besloot het pad te volgen.

Na heel lang lopen kwam hij bij een prachtig kasteel. Het was een kasteel met een rood dak en een Italiaanse vlag boven op. Toen hij bijna bij het kasteel was hoorde hij haanen gekraai. Jelmerius werd nieuwsgierig en besloot naar binnen te gaan.

Diep in her midden van het kasteel vindt hij het laatste hart. Nog steeds is hij benieuwd naar het gekraai dus hij pakt het hart op.

Op dat moment gaat er achterin het kasteel een deur open.

En daar staat ze! Het is liefde op het eerste gezicht!

Ze kunnen niet anders dan elkaar meteen kussen.

Al snel volgde het sprookjeshuwelijk in Italië.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Ondertussen is in Hellum noodweer, regen en onweer, uitgebroken. Het is donker als de nacht, binnen in huis is het prima, muziek en een lampje aan. De regen komt met bakken uit de hemel, de goten lopen over, het klettert op de ramen van de serre.

Morgen het volgende verhaal.