De klok en mijn vader
De klok wordt geluid, het is even voor achten, ik ga niet meer naar de kerk om stil te zijn, ik zit in de stoel van onze vader, hij was zo vaak stil en onbenaderbaar als de herinnering aan de oorlog zijn denken overnam, daar denk ik nu aan. Zijn onvermogen om het verdriet te delen, woorden te vinden voor wat bijna niet gezegd kan worden, maar een poging zou al heel wat zijn. Die was er nooit, op de vraag naar de zin van het leven na, toen begreep ik het niet, het was een toenadering bij het kampvuur in Duitsland, niemand nam hem serieus, we hadden teveel bier gedronken.
Praten over het verleden was te moeilijk, het ligt niet aan de stoel, het lag aan onze vader, hij praatte veel en graag over alles en nog wat maar niet over zichzelf.
Nooit!
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}