De handen van Segovia en mijn moeder.
Om ongeveer vijf uur s middags stop ik met werken als ik thuis ben, ik neem een kop koffie of een biertje, zet een plaat op, ga zitten, luisteren of lezen of alle twee.
Vandaag luisterde ik naar gitaarmuziek van Andres Segovia, klassieke gitaar, ik bekijk de hoes en lees de tekst, ik kijk naar de foto, wat me opvalt zijn de handen van Segovia, groot, dikke vingers, de handen van een bouwvakker, maar hij speelt prachtig, ongelofelijk dat zulke handen deze muziek kunnen spelen.
Ik kijk naar mijn eigen handen, ze zijn er altijd, ik kan op ze vertrouwen als er gewerkt moet worden, ze weten wat er van ze wordt verwacht, eelt, een vergroeing, korte nagels, sommige zijn afgebroken of ze ooit nog weer goed groeien is een vraag, ik heb er geen last van, mijn handen kunnen nog wel een tijdje mee.
Ik kan niets meer met die hand, zegt mijn moeder, met haar rechterhand tilt ze haar bewegingsloze linkerhand op, wat moet ik nog? Ik neem haar hand in de mijne, streel die zachtjes, we zitten beneden in het verzorgingstehuis, buiten is het herfst, ze kijkt me aan, knijpt in mijn hand om me te laten voelen dat er nog kracht in zit, ik knijp terug, meer kan ik niet doen, woorden zijn niet nodig, een kus op haar wang voor ik haar terug breng naar boven.
Handen, ik wou dat ik God was, dan kon ik mijn moeder beter maken en gitaar spelen.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}