Vanavond ben ik met broer Peter en zijn zoon Jesse naar Donar geweest, een Europese wedstrijd tegen Mornar Bar uit Montenegro die ze ruim wonnen, de eerste wedstrijd uit werd met zes punten verschil verloren. Thuis is een ander verhaal, meer dan 4000 toeschouwers klapten hun handen blauw, even ging het gelijk op, maar het verschil werd steeds groter. Prachtig om er bij te zijn, vroeger, dat is veertig jaar geleden ging ik ook naar Donar met vriend John, het was veel kleiner, maar we waren net zo fanatiek, we basketballden zelf in het schoolteam, net als volleybal , basketball ging iets sneller.

In Hillegom speelde ik in heren 5 samen met Ruud, Hans, Ed, Ben, zijn broer Ruud en Rick, met Rick vormde ik samen de luchtmacht achter in, wij waren er voor de rebounds en onder het netje,  Hans en Ruud zorgden  voor de mooie passes binnen door en de afstands schoten, Ed was de onverzettelijke center, daar kwam niemand langs, Ben was er voor de vrolijke noot, niet te serieus mannen en hij zorgde voor het bier, als het aan hem lag al in de rust. Regelmatig speelde ik met een hoger team mee, niet altijd even gezellig, er heerste toch een soort rivaliteit in plaats van team geest. 

Vanavond zag ik een team winnen, er ging wel eens wat mis, een pass, een schot, een verkeerde beslissing van de de scheidsrechter, geen gezeur of gescheld, gewoon door gaan, een wedstrijd wordt samen gewonnen, prachtig om te zien hoe de spelers samen speelden, wisselden en samen bleven spelen, het maakte niet uit wie er in het veld stonden.

Ik ging samen met broer Peter,  dan komen de herinneringen dat we als broers een paar keer samen hebben gespeeld weer naar boven.

Muziek speelt, platen, ik ben blij dat ik er zoveel heb, als er één is afgelopen trek ik een ander uit de kast, ik kan nog jaren vooruit.