Ik rijd in de oude vw bus, de honden achterin, naar Anloo, onderweg zie ik huizen die gestut zijn, boerderijen met nieuwe muren, huizen worden afgebroken om weer opnieuw gebouwd te worden, hekken om de huizen voor de veiligheid, ik kan er niet aan wennen. Ik wandel zonder dat ik de weg weet, verdwalen is onmogelijk in Nederland, overal staan borden, er rijden bussen om me terug te brengen naar waar ik vandaan kwam, de honden ruiken meer dan dat ik zie, ik loop rustig achter ze aan, we vinden de weg terug ook zonder kaart of gps.

Ik lees mijn boek uit, het boekenweekgeschenk, luister naar de nieuwe plaat van Daniel Lohues, Vlier.

May your choices reflect your hopes, not your fears, Nelson Mandela.

Het leven is kort, het gaat snel voorbij, ik ben druk met van alles en nog wat, de tijd wacht op niemand, herinneringen gaan al meer dan vijftig jaar terug, het is niet anders, elke dag is er weer één, ik geniet er steeds meer van.

Heel lang is mijn leven, ik weet er nog heel veel van of is dat een illusie, het maakt niet uit, ik zit te schrijven in de stoel van mijn vader, dat is genoeg.

Ik nam onze moeder mee naar beneden in een rolstoel, haar linkerkant was verlamd, uitgeschakeld, ze tilde haar arm op en zei, ik kan er niets meer mee. Moeilijk, ik hield haar rechterhand vast, streelde die, we keken naar buiten, herfst, we zeiden weinig, een kop koffie meer wilde ze niet, slokje voor slokje hielp ik haar, een lang leven eindigt.

Ik bracht haar terug naar haar bed, een zoen, ze was er altijd, nu niet meer, ik ga op weg naar haar huis, tevergeefs en draai weerom.