Om half acht wakker, heerlijk als ik vrij ben, ik draai me om en opeens is het 9.15 uur, ik spring uit bed, de zon schijnt, douchen doe ik later wel, koffie voordat ik de pony in de wei zet, ik loop het vroege rondje om de bosjes met de honden, wat zal ik straks doen?, naar het Schildmeer?

Plotseling ben ik meer dan veertig jaar jonger, ik pak de bus naar Glimmen, stap uit vlakbij het huis van opa en oma Venema en loop de zandweg in richting Eelde, Vosbergen heet het hier. Ik weet de grote dikke boom nog te staan waar onze ouders hun initialen in hebben gekerfd met een hartje erbij, zou de boom er nog staan ?, 40 jaar is een lange tijd, en er worden veel bomen gekapt of soms hele stukken bos. Langs de Drentsche Aa kom ik, het is herfst, mistig, ik maak foto's van bomen, een grijs landschap, ze liggen nog ergens in een doos op zolder. Hier heb ik gevist met mijn vader, we gingen heel vroeg op de fiets weg, spannend, het vissen boeide me minder, ik had een boek meegenomen, mijn hengel dreef opeens in het water, je hebt beet, zei mijn vader, ik moest de hengel redden door het water in te lopen, meer weet ik er niet meer van, daarna ging ik niet meer mee vissen.

Als ik van Eelde naar Glimmen liep, kwam ik uit voor het huis van onze grootouders, ze waren verbaasd als ik langs kwam, een kopje thee of koffie, wat vergeet ik veel van vroeger, lieve mensen, opa Venema vertelde over zijn leven, timmerman omdat het niet anders kon, zo ging dat toen nog, een zaak overnemen was iets heiligs, daar kwam je niet onderuit.

Ik stap in de bus met de honden op weg naar Anloo, ik loop door de tijd terug in mijn herinnering, dit is de wereld van Berend, Berend Groen, landschapschilder, het gebied van de Drentsche Aa en zijtakken was zijn terrein, hij tekende en schilderde daar.

De dichter F. Starik (pseudoniem, Starik = oude man in het Russisch) is plotseling overleden, hij was bij de uitvaart van mensen alleen, de eenzame uitvaart, schreef een gedicht voor ze samen met andere dichters, artikel in Trouw.

Ik lees in de krant over een optreden van Googoosh, een 67 jarige Iraanse zangeres, die in 2000 naar Canada emigreerde, in Iran mochten vrouwen niet meer optreden sinds Khomeini aan de macht kwam. Ik kijk en luister op youtube naar een concert van haar, prachtig, ik versta er niets van, de hele zaal herkent de nummers en zingt ze mee, de zaal wordt bijna afgebroken, Googoosh gooit haar heupen los, in de zaal dansen de mensen.

Zo'n dag was het, waarin vroeger vandaag werd en andersom, de kachel aan, Van Morrison op de draaitafel, straks nog een paar 78 toeren platen, een beugelfles Grolsch geeft nog meer herinneringen voor een volgende keer.

Broer Jan gaf nog een muziektip, Mr. Scruff, beetje jazzy en funk.