Een rondje lopen met de honden, we gingen de andere kant op richting Schildmeer, handschoenen waren niet meer nodig, water op het ijs, de muziek van de ijsbaan klonk in de verte. Een zandpad links van de weg, zomaar een weggetje waar we nog nooit gelopen hebben, het is geen groot avontuur,maar het gebeurt niet vaak dat je een nieuw pad ontdekt, de brede weg en het smalle pad uit de bijbel, het is zondag, ik bedenk mijn eigen preek als we verder lopen. Niets ingewikkelds, gewoon liefde en tevreden zijn met wat je hebt, de honden willen achter alles aan dat beweegt, het lijkt alsof ze niet te eten krijgen, maar dat is schijn, dat begrijpen ze niet.

We zetten planken in de schuur, ik rommel daar nog wat tot ik het koud krijg, hout op het vuur tot het warm is, een plaat op de draaitafel, 78 toeren platen schoongemaakt, ik maak paella op mijn manier. Ik zit in de stoel van mijn vader, langzaam wordt het schemerig , ik probeer te lezen maar het boek is weerbarstig, de woorden werken niet mee, buiten is het donker, ik trek de gordijnen dicht.

Ik kan tegen een avond opzien, wat ga ik doen, het boek heb ik weggelegd, televisie is saai, een film of dvd, ik kies een serie, Robin of Sherwood, we hebben er als familie samen naar gekeken lang geleden in een kerstvakantie, elke avond een aflevering. Ik kocht de dvd s in een opwelling, niets komt terug, alleen de herinnering, maar die is mooi, muziek van Clannad, ik keek de eerste twee afleveringen, af en toe een traan in mijn ogen, sentimenteel als ik ben, ik kan bijna geen film kijken zonder ontroerd te raken.

Dat heeft niets met mijn leeftijd te maken, overmorgen word ik 64, het was altijd al zo.