Sommige dingen gooi je niet weg, wat ze er later mee doen vind ik prima, de stoel van mijn vader is een soort relikwie, iets van vroeger, hij stond altijd in ons huis, onze vader zat er in in goede en slechte tijden, wij lagen er in als we ziek waren, een stoel als een huis zo stevig, gemaakt door Ottevanger in Groningen, ik ontdekte het plaatje toen ik de stoel uit elkaar haalde. Vier lagen stof over een vulling van stro, veren met singels, half vergaan, bij één gehouden door tientallen kopspijkertjes, een naakte stoel bleef over, in het houten frame heb ik platen hout gezet, daarop twee kussens van een oude bank, de hoezen gewassen en redelijk schoon, het zit heerlijk.

Toen ik gaten boorde in de stoel om scharnieren vast te maken rook ik de sigaretten lucht van mijn vader of was dat verbeelding?

Nu zit ik in de stoel van mijn vader een biertje te drinken, de leuningen zijn breed en horizontaal, helemaal goed om een glas op te zetten, daar is over nagedacht.

Misschien als ik wat vaker in deze stoel zit in de stilte van de nacht, heel misschien vertelt de stoel mij het verhaal over mijn vader, ze zijn zolang samen geweest, gelukkig vertelde de stoel me bijna gelijk toen ik er in ging zitten, jullie zijn zo verschillend, ik moet nog even nadenken over wat ik je ga vertellen over mijn leven met je vader, misschien zeg ik wel niets meer, het is mooi geweest, mijn leven was zwaar met je vader, hopelijk maak jij het lichter voor me. Bedankt voor de nieuwe kussens, wat een opluchting, zit zacht op me.

Ik luister naar muziek in de stoel van mijn vader, het klinkt net zo als anders, maar de herinnering maakt het mooier, ik kijk naar de foto van onze moeder, ze zwaait naar me vanaf het dressoir met het servies dat nu in mijn kamer staat, het wordt een beetje hun huis, van mijn vader en moeder.

Ik voel me er thuis.