Ik schrijf verhaaltjes, stukjes, gedichten, recepten, niet altijd van mezelf, soms van anderen, ik probeer zo weinig mogelijk over anderen te schrijven, het gaat over mij in het nu en van vroeger. Toen we in 2014 op weg gingen naar de Noordkaap wilde ik spoken uit het verleden verjagen door er over te schrijven, iedereen kon mijn reisverhaal lezen, gewoon schrijven wat er in mijn hoofd gedacht wordt, het valt niet altijd mee om dat onder woorden te brengen. Vanmorgen liep ik met de honden door het land, ik heb weinig van de omgeving gezien, mijn hoofd was te druk met zichzelf, er kon niets meer bij, maar hoe vertel je dat aan anderen zonder dat ze het raar vinden of overdreven, het gebeurt gewoon, waarschijnlijk bij heel veel mensen denk ik dan, maar ik hoor er weinig over. Moet ik daar iets over schrijven dacht ik, geliefden en anderen worden misschien ongerust of het wel goed met me gaat en geen domme dingen doe.

Ik maak de oven schoon, haal het hele apparaat uit elkaar, probeer alles vetvrij te maken, dat valt nog niet mee, mijn handen doen zeer van de agressieve schoonmaak middelen, het werkt wel, ammonia is een wondermiddel schijnt het, maar het slaat op mijn keel.

Vanmorgen werd ik wakker van de wekker, buiten was het nog donker maar in mijn hoofd was het zwart, pik zwart, heeft zwart gradaties, is er licht zwart tot donker zwart of is zwart gewoon zwart. Ik drukte de wekker uit, kroop onder het dekbed om weer te gaan slapen, het liefst de hele dag en nog langer. Ik moet voor de dieren zorgen, de pony moet naar de wei, de honden blaffen een welkom als ik beneden kom, eerst een kop koffie of twee en de krant, alles op zijn tijd.

Ik zorg voor de dieren met een zwaar hoofd, het doet niet zeer, ik doe het met plezier, elke dag weer, het is mijn redding, ik moet opstaan om voor de dieren te zorgen, ik ga naar het werk om voor mensen te zorgen die dat zelf niet zo goed kunnen, die discipline kan ik wel opbrengen, de bijscholing van vandaag laat ik aan me voorbij gaan, eerst denk ik nog om me met een smoes af te melden, het is wel goed denk ik.

Zwart zijn de hoezen van de platen van David Bowie, Nick Cave, donker klinkt de laatste lp van Leonard Cohen, ik luister er naar met een brok in mijn keel, tranen komen als ik verder loop met de honden, ik ben niet verdrietig, heel langzaam lost het zwart in mijn hoofd op, zwart wit is het, met het grijs van de mist heb ik niets.

Er is ook nog iets met de zelfkant van het leven waaraan ik dacht onderweg, waarnaar ik zocht, waar ik veel over kan schrijven, gelukkig ben ik ook nog wel eens verstandig en kan ik de verleidingen van het leven weerstaan.

De oven ligt nog uit elkaar, morgen verder, morgen een lichte dag.