Ik heb de stoel waarin onze vader meestal zat meegenomen naar mijn huis, de stoel heeft een geschiedenis, toen wij vroeger ziek waren, lagen we in de stoel en werden vertroeteld door onze moeder met een schaaltje appeltjes, een kopje thee met beschuit, over de leuning kon je een plaat leggen, dan kon je daarop spelen met lego, soldaatjes of er op tekenen en kleuren. De stoel waarin mijn vader zich opsloot in de nacht om niet gestoord te worden. Toen hij ziek was, een week voor zijn overlijden, heb ik hem er naar toe getild, hij wilde er nog even in zitten op zijn plekje in de voorkamer, lang duurde het niet, zitten deed hem zeer. In die stoel zat ik op de leuning met mijn oor voor de luidspreker van de radio te luisteren naar het programma Super Dream Clean Machine van Ad Visser, waarin hij de nieuwste platen draaide, mijn ouders keken tv, het mocht niet te hard.

Die stoel heb ik ontmanteld, er zat een hoes over vier lagen stof, binnenin een vulling van stro dat vergaan was, singels met stalen veren, het zitkussen zat met veiligheidsspelden en bandjes vast, honderden spijkertjes hielden alles op zijn plaats, ik heb alle stof, vulling en ander spul er af gehaald en gelijk in de container gegooid, er blijft een geraamte over van de de stoel van onze vader. Een bodem en rugleuning van planken met twee dikke kussens van de oude bank komen er voor in de plaats, ik lijk een beetje op onze vader, niets weggooien, misschien komt het nog van pas en ik houd van oude spullen, maar een reparatie met touwtjes, bandjes, stukken stof over stof vastgezet met spijkertjes, kruissteentjes omdat het zonde is om stukjes snoer weg te gooien gaat me te ver.

Het is een stoel met herinneringen, dat blijft, maar ik wil er wel lekker in zitten zonder overvallen te worden door sombere gedachten of is dat een illusie ?