Plotseling.
Vroeg donker, de houtkachel verwarmt het huis aangenaam, één kaarsje aan voor de eerste advent, wie gelooft er nog ? Ik denk aan onze moeder, aan haar huis waar ik niet meer op bezoek hoef te gaan, ze is er niet meer, nog wel in mijn hoofd, in mijn gedachten bijna elke dag, net als onze vader, ouders verdwijnen niet, ze blijven bij me, ik ben mijn ouders door mijn geboorte, ik zet hun leven voort en geef het weer door.
In gedachten sta ik in het kleine kamertje van het huis van onze moeder, altijd ging ik even kijken naar de wand met foto's, ons verleden, eigenlijk moet die blijven zoals die is, plotseling komen de tranen, niet van verdriet, onze moeder is nog steeds bij ons, het zijn de prachtige herinneringen aan een leven dat we samen beleefd hebben waardoor ik ontroerd word.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}