Twee jonge honden kwamen in maart mijn leven inlopen, even later voelde ik mezelf weer een jonge hond, onverwacht maar wel heel mooi, deze drie jonge honden hebben elke dag veel beweging nodig, als ik even geen zin heb staan de honden te springen, een poot krabt over mijn voet, kom op nou, we gaan, ze houden me wakker. De twee honden krijgen brokken, blijven op gewicht, maar de derde jonge hond heeft beloofd om volgend jaar 10 kilo lichter te zijn, dat zijn nog heel wat kilometers voor de boeg en een paar biertjes minder.

Wandelen is (volgens het woordenboek) gemakkelijk en zonder zich in te spannen lopen, ontspannen kuieren, dat doen we niet, we lopen langs het water, door het gras, modder, onbegaanbare paden, weilanden, door plassen, tot mijn enkels door de blubber, mijn waterdichte wandelschoenen laten water door, natte voeten als ik thuis kom, het maakt niet uit, hondenpoten lopen licht over elk terrein en trekken mij mee, vooral als ze iets van wild zien of ruiken, ik doe mijn best om mee te komen, er is duidelijk een verschil in leeftijd tussen deze jonge honden, daar trekken zij, Julia & Jane, zich niets van aan.

Onderweg loop ik met ze mee, mijn gedachten zwerven voor me uit, net als de honden kan ik ze soms nauwelijks volgen, ze trekken me mee naar waar ik niet wil zijn, in een regenbui van verdriet als ik aan mijn moeder denk.

Ik kan niets doen, alleen op bezoek gaan, haar hand vasthouden, een kus op haar wang, even samen weg naar beneden, hulpeloos voel ik me als ik weg ga, verdrietig.

Maar als daarna ik met de jonge honden door de velden loop en mijn gedachten zwerven ver weg naar vroeger, dan komen de herinneringen en beelden, ze verdrijven de regenbui, de zon breekt door, ik zing een psalm die ik vroeger op zondagavond onder de afwas met mijn moeder oefende, vogels schrikken, vliegen weg, ik lach mijn verdriet weg.