We vertrekken uit Ruurlo, lopen door de open velden over landweggetjes, af en toe een stukje bos, heerlijk wandelweer, wat is het hier prachtig, een wandeling van vier uur verveelt geen minuut. Het valt ons op dat de bladeren van de bomen nog zo groen zijn, het is eind oktober, het begin van de herfst ligt alweer ver achter ons, de winter komt er aan, in de verte zien we tussen het groen een klein beetje geel, het stelt niets voor, we lopen verder over zandwegen, klinkerpaden waar ik met de motor niet over zou gaan met regen, zelfs met droog weer is stuurmanskunst vereist. We lopen om het landgoed de Wiersse heen, even zitten, tijd voor een broodje, er wordt een Groningse metworst uit de rugzak getoverd, zo houden we het nog wel even vol, ons leven is goed. Onderweg denk ik aan onze oude moeder, ze doet haar best om zich zo goed als mogelijk te herstellen van een zware klap, het lichaam wil niet meer wat zij wil en dat is vreselijk moeilijk, ook om te zien. Zonder veel te zien loop ik verder, ik vraag me af wat zij het liefste zou willen, is het haar wens om verder te gaan of vind ik het moeilijk om haar te laten gaan ? Zo loop ik te piekeren, gelukkig komen er ook mooie herinneringen boven, zovaak ben ik hier geweest, de weg naar Ruurlo en verder heb ik honderden keren gereden, er is weinig veranderd, we rijden om de dorpjes heen, rondwegen zijn vooruitgang met rotondes, wegversmallingen en dergelijke om de snelheid in toom te houden, de Achterhoek werd een bijzondere plek in mijn leven, net als het platteland van Groningen en de waterleidingduinen bij Vogelenzang, ik kom er te weinig.

We lopen door naar kasteel Ruurlo, strekken onze benen op het terras van de Orangerie, in de zon drinken we een kop capucinno, Carel Willinkis is hierheen verhuisd, tenminste een gedeelte van zijn schilderijen en tekeningen. Op deze doordeweekse dag is het druk, heel veel mensen lopen langs ons op weg naar de tentoonstelling, ik voel me jong als ik kijk wie er langs komen, wagentjes rijden heen en weer naar het station voor het vervoer van diegenen die de afstand niet meer kunnen lopen, alles is goed geregeld. Ik kijk naar het kasteel, de oude houten ophaalbrug is vervangen door een veilige brug van glas, tegen de buitenmuur is een glazen entree geplakt om de bezoekers te ontvangen, ik word er niet vrolijk van, van klagen word je oud en het is toch prachtig dat het kasteel voor Carel Willink verbouwd werd door een rijke meneer. We lopen door de zalen, ik kijk meer naar de prachtige houten vloeren, raam omlijstingen, plafonds dan naar de schilderijen, realistisch perfect geschilderd, maar somber, portretten van mensen zonder emotie op hun gezicht, Mathilde in een jurk van Fong Leng, schitterend, het is niet mijn wereld. We komen in de trouwzaal waar ik achter de tafel ga staan om het bruidspaar te trouwen, ik moet nog wel even oefenen en mijn kleding aanpassen.

We lopen terug van het restaurant naar de b&b door de winkel straat, in twee bloemenzaken is het al kerst, bomen in alle soorten, maten en kleuren, ballen, versiering, het is pas oktober, pepernoten waren al in augustus te koop. Zwarte Pieten mogen niet meer, ik vraag me af wanneer ze beginnen over de Zwarte Koning Balthasar die naar de stal in Bethlehem ging om het kindje Jezus te zien en een cadeau te geven samen met de andere koningen, misschien was Jezus zwart of een vrouw ?

We lopen van de parkeerplaats op de Holterberg naar de Canadese begraafplaats, er zijn weinig mensen, de zon schijnt door de donkere dennebossen, tijd genoeg om na te denken over de gekte van een oorlog. In het herdenkingscentrum kijken we naar een film over de geschiedenis van de begraafplaats, persoonlijke verhalen komen voorbij van jonge jongens die gesneuveld zijn, dood, terwijl ze verliefd hadden moeten worden, hun kinderen zien opgroeien, oud worden met hun geliefde, hun ouders begraven (in plaats van andersom), ik kan er niet zo goed tegen, tranen in mijn ogen, het raakt me altijd weer,

DE WAANZIN VAN DE OORLOG

Meer kan ik er nu niet over zeggen.

We lopen met de honden door het land achter het huis net als zo vaak, als we terug zijn bak ik pannenkoeken, er is niet veel nodig om gelukkig te zijn.