Honden uitlaten in het donker blijft een hachelijke zaak, er is al eens iemand vanuit de tuin rechtdoor gelopen in plaats van af te slaan het ruiterpad op, het water van de sloot was koud en vies. Het ruiterpad is oneffen, modderig als het zoveel geregend heeft, er liggen veel afgewaaide takken, sporen die crossmotoren hebben gemaakt, kortom het kleine stukje rond de bosjes is in het donker een avontuur om de honden uit te laten. Ik neem een zaklantaarn mee om het pad te verlichten, de honden lopen hun neus achterna, er is zoveel te ruiken dat ze er af en toe druk van worden, meestal staan de neuzen in de zelfde richting, soms zoeken ze een andere weg, aan een riem wordt dat moeilijk, dat hebben ze nog niet zo goed door deze straathondjes uit Roemenië.

Een zaklantaarn om stiekem onder de dekens een boek te lezen, lang nadat ik moest gaan slapen, onder het wandelen heb ik alle tijd om herinneringen op te halen, ze komen vanzelf, ik zie onze Moeder bezig bij de tent, altijd was er wel iets te doen met zoveel kinderen, handen die gewend waren om bezig te zijn liggen nu stil in haar schoot, ze steekt haar rechterhand omhoog die ik vastpak en zachtjes streel, hoe lang is het geleden dat we elkaars hand zolang vasthielden ? Ik vraag hoe het gaat, ze kijkt me aan, die mooie bruine ogen vol leven stralen heel even en keren terug in zich zelf, ik hoor het antwoord niet, wil het niet horen, ik wil me mijn moeder die altijd voor ons gezorgd heeft herinneren zoals ze was, zoals ze is, mijn moeder.

De vorige keer dat ik het vertelde hing er de volgende dag een tasje met een plaat van Nana Mouskouri aan de deur, vriend Jolle bedankt, ik heb de live plaat nog steeds niet gevonden, ook niet echt gezocht, maar het zijn die dierbare herinneringen aan geliefden die hopelijk nooit uit mijn hoofd verdwijnen. Daarom schrijf ik op wat ik wil en kan vertellen zolang het nog kan, ik was begonnen om alles over te zetten op de computer zodat ik het uit zou kunnen printen, onbegonnen werk, daar heb ik geen tijd voor, er is nog zoveel meer te doen. Af en toe durf ik op reis te gaan, weg van de gekte van mijn huis waar ik me zo vertrouwd voel, als ik eenmaal op pad ben, kan ik wegblijven zolang ik wil samen met een geliefde.