Samen water halen.
Ik heb altijd geschreven, schrijfblokken vol, over verliefdheden, verloren liefdes, liefde die niet beantwoord werd, dat soort dingen, over mijn vader en mijn moeder, tijdens reizen, over jong zijn, oud worden en de jaren er tussen in. Veel heb ik weggegooid, de kachel er mee aangestoken, niet het (her)lezen waard, daar zit niemand op te wachten en eigenlijk schaam ik me er beetje voor, al die woorden die net niet zeggen wat ik bedoel, het gevoel missen. De laatste dagen denk ik veel aan onze moeder, ik had ooit eens iets geschreven over haar en dochter Julia, ik heb het opgezocht, het is uit 1998, het voelt als een eeuw geleden,
Ze hebben samen water gehaald
en lopen naast elkaar, hand in hand.
Ze verschillen 70 jaar
Wat vertellen ze elkaar ?
Waar praten ze over?
Zo onbevangen zou ik graag weer eens zijn,
willen praten met mijn moeder
over wat ik hoor en zie om me heen
alles wat in me opkomt
zonder volwassen schaamte
wat ik wel en niet kan zeggen.
Wanneer verdwijnt die onbevangenheid
of wordt dat kinderen afgeleerd door ons/mij ?
Ik zeg, nou even stil
En ga door met mijn belangrijke dingen.
's Nachts schijnt de maan
ik zie de sterren
het water van de rivier stroomt,
het stroomde toen ik hier voor het eerst was
en stroomt nog als ik er niet meer ben.
De jaren glijden met het water weg
zo snel.
Haselunne, 1998
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}