Lichtvoetig.
Herman van Veen zingt zijn liedjes, vertelt zijn verhalen op ZIJN wijze, luchtig met een ondertoon van donder en bliksem, ten minste als je het hoort, je word steeds een andere kant opgestuurd. De hele voorstelling bekijk ik met een glimlach op mijn gezicht, hij is ontroerend, blij, een beetje boos, tot hilarische grappen me hard laten lachen, tegen mijn gewoonte in zing ik stukjes hardop mee zonder me te schamen, af en toe een traan in mijn ogen. Herman beweegt zich lichtvoetig over het toneel, de muziek wordt prachtig gespeeld door de band, jonge mensen die er zichtbaar plezier in hebben, ze veranderen zonder dat het moeite kost van instrument net als Herman, ik hoor de liefde voor de muziek en ze luisteren naar elkaar als ze een solo spelen, niet gespeeld, eerlijk. Op het einde als de gordijnen dicht zijn, mensen zich al naar de uitgang haasten, steekt Herman alleen zijn gezicht tussen de gordijnen door en trekt een rare bek, hij blijft een clown.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}