Het is zondagmorgen half tien, ik zit buiten op de veranda met een kop koffie, net met de honden gelopen, de pony heb ik hooi en een appel gegeven, straks ga ik ciabatta brood bakken, het is prachtig weer, vogeltjes vliegen af en aan, op de kast liggen restjes brood, dat weten ze al heel lang. In de weekeinde bijlage lees ik een verhaal van een reisschrijfster die een huis in Frankrijk heeft gekocht, waar ze nu woont met haar vriend en hond, het reizen hoeft even niet meer. Ik denk aan de tijd dat ik in de bloembollen werkte, geen vaste verblijfplaats had, een half jaar in een tent bij een sloot achter een schuur waar ik kon douchen, alleen koud, en koken, de kleine kamer waar het zomers bloedheet was en s winters steenkoud, geen verwarming. Mijn spullen stonden opgeslagen bij mijn opa in Glimmen. Wat kleren, een paar boeken, meer niet, alles paste in een rugzak of motorkoffer, weg gaan was een kwestie van inpakken en wegwezen, ik vond het prima om nergens thuis te zijn. Op den duur gaat het vervelen, het lijkt zo mooi om met weinig te leven, misschien dacht ik dat DAT vrijheid was, maar ik leefde ook beperkt, altijd afhankelijk van de gastvrijheid van anderen als ik ergens heen wilde, geen eigen plekje om naar toe te gaan. Allan, mijn Engelse vriend, was ook zo'n zwerver, werken in de bloembollen en daarna reizen van je verdiende geld, hij werd er op den duur niet gelukkig van, vertelde hij een keer huilend, altijd weer terug moeten naar het huis van zijn ouders (hele lieve mensen), omdat hij geen eigen woning had, geen rust, altijd maar weer op pad, het kon niet anders, er was niets anders.

Ik lees het artikel met tranen in mijn ogen, ik woon al jaren in mijn mooie houten huis, mijn leven is bijna het tegenovergestelde van toen, maar ik voel me hier gelukkig, de kerkklok slaat tien, de honden liggen naast me, vogels fluiten, ik hoor de wind ruisen in de bladeren, het is stil op zondagmorgen, dit is de mooiste kerkdienst, ik schrijf mijn eigen preek.