Ik weet niet precies waarover ik kan en mag schrijven, er zijn grenzen, maar zolang het over mezelf gaat kan ik alles zeggen wat er in me opkomt.

Vanavond na het eten liet ik de honden uit, en mezelf, na het ruiterpad kom ik op een verharde weg, ik heb het rondje al zo vaak gelopen dat ik het kan dromen, ik let niet meer op waar ik loop, mijn voet klapte dubbel toen ik net naast de weg stapte, voor ik het wist lag ik in de berm, de honden keken verbaasd achterom, in eenzelfde beweging stond ik weer op, stel je voor dat iemand het ziet. De pink van mijn rechterhand bloedde behoorlijk, gelukkig had ik een zakdoekje in mijn zak (hoe kan het anders), verder geen pijntjes. Toen ik verder liep dacht ik na over mijn val, hoe kan zoiets gebeuren ? onverwacht, ik moest aan mijn moeder denken, die een paar keer gevallen is en niet meer op kon staan, geen veiligheidsknop binnen hand bereik, ik neem nooit een telefoon mee als ik ga wandelen, stel nou dat er iets gebeurt? Zo maak ik mezelf ongerust, de honden kijken nog eens of het wel goed met me gaat, de één rolt in het gras, de ander wacht rustig tot we verder kunnen lopen.

We komen thuis zonder problemen.

Ik kijk naar Prairie Wind van Niel Young, een terugblik op zijn leven na een ingrijpende operatie, aneurysma, samen met vrienden en geliefden uit 2005. Heel mooi zoals hij zijn vrouw Debbie bedankt voor alle jaren samen. Later zijn ze uit elkaar gegaan, een nieuwe liefde ofzo, het blijft een prachtig optreden maar met de kennis van nu kijk ik er toch anders naar, het leven bestaat uit vallen en opstaan.

Het is zo makkelijk om een oordeel uit te spreken over wie en wat dan ook, ik probeer alleen naar de muziek te luisteren zonder andere gedachten.

Vallen en opstaan, als je geluk hebt is er iemand die je daar bij helpt.